maandag 25 mei 2009

Door Afrika 2009 - Marokko - Fes

De 21e zijn we ’s morgens vroeg naar de medina in Chefchaouen geweest. We hebben de auto vlakbij de ingang van de medina geparkeerd, en meteen op onze GPS het waypoint genoteerd. Medina’s zijn een grote wirwar van smalle steegjes en straatjes, een plek waar je makkelijk de weg kwijt kan raken. In de medina waren vrij veel deurtjes gesloten, waarachter de kleine winkeltjes gevestigd zijn. Evengoed hebben we er even doorheen gewandeld, want in de ochtendzon zagen de blauwgeschilderde steegjes er weer prachtig uit. Na een kopje echte Marokkaanse muntthee en koffie zijn we weer naar de auto terug gegaan. Daar stond een ‘bewaker’ naast. Deze oude man in smoezelige Djellaba en met nog 4,5 tand vertelde dat hij op onze auto had gepast. Het was wel een vriendelijk manneke, dus hebben we hem wat dirhams gegeven voor zijn service. Hij was er helemaal blij mee, en toen we waren ingestapt in de auto, begon hij spontaan voor Toms raam een lied te zingen, in het Arabisch. Toen de man uitgezongen was, probeerden we de straat uit te rijden. Maar bij het kruispunt konden we niet verder, helaas, in het midden stond een man driftig zijn schaap over het kruispunt te trekken aan een touw, alleen had het schaap geen zin,hij bleef stokstijf staan… Komt er vervolgens nóg en man met een schaap aan een touw de weg oversteken, en gaat recht voor de neus van onze auto met de andere man een praatje staan maken! Ach het is en blijft grappig dit soort situaties, ze komen regelmatig voor en we kunnen er wel om lachen. Gewoon een beetje geduld hebben en na wat toeteren en gabaren kom je er uiteindelijk wel een keer langs hoor.



Ons volgende doel; Fès. Toen we ’s middags de stad binnenreden, op zoek naar Camping International, kwam er een Marokkaan op z’n brommertje naast ons rijden, hij vroeg waar we heen wilden, want hij zou ons wel voorgaan met de brommer om ons de weg te wijzen. En zo volgden wij Abdul op zijn brommertje naar de camping. Vlak voor de camping sprong er nog even en vriend bij Abdul achterop. Aangekomen op de camping vertelde de receptionist Hamid, dat de jongens wel te vertrouwen zijn, ze zijn geen officiële gidsen in Fès, maar leiden daar wel vaker toeristen rond. Dus hebben we een nacht op de camping geboekt, de auto geïnstalleerd en met Abdul afgesproken, dat we met zijn vriend Idriss, die ook Engels spreekt, die avond een rondleiding door de medina krijgen.

Om half 5 stond Idriss voor de poort van de camping. Hij regelde een taxi, en we reden daarmee met z’n 3en naar het deel van de stad waar de oude aardewerkfabriek staat. Daar aangekomen werden we verwelkomd door een meneer die ons de fabriek zou showen, en Idriss zou netjes op ons wachten bij de ingang. De man die ons rondleidde vertelde ons over hoe de aardewerken Tajines, mozaïektegels, potten en nog vele andere aardewerken spulletjes worden gemaakt. We mochten de ovens bekijken waarin het aardewerk wordt gebakken, het maken van de tajines en potten, het lokaal waar het aardewerk met de hand wordt beschilderd, en een hal waar de mozaïeksteentjes op maat worden gemaakt en hoe ze de prachtige mozaïeken fonteinen en omlijstingen voor bijvoorbeeld spiegels maken. Alles wordt hier met de hand gemaakt, wat een priegelwerk.

Na de tour in de aardewerkfabriek hebben zijn we samen met Idriss naar de ingang van de medina in het oude Fès gelopen. Daar begon toch wel een hele bijzondere avond. Wat een indrukken zeg! Idriss wist ons toch best veel te vertellen over de stad, de medina. Hij heeft ons door tientallen steegjes en straatjes begeleidt, waar tussen de mensenmassa’s regelmatig geschreeuwd werd dat je aan de kant moest gaan, want als je met je rug tegen zo’n muur van steegje ging staan, kon er net een pakezel langs. We hebben de plaats gezien waar de mensen kleding en kleden kleuren in kleurstofbaden, we hebben de moskeen bewonderd vanaf de zijingangen, we hebben een rondleiding gehad in een winkeltjes waar ze leren schoenen en tassen verkopen, en vanaf het dak een prachtig uitzicht mogen zien op de kleurbaden beneden. We hebben een ouderwets apotheekje bezocht, en daar uitleg over kruiden en geuren gekregen, en ook zijn we in een bakkerijtje geweest, een Koranschooltje, een werkplaats waar ze leer kleuren, een winkel waar ze spullen maken als banken voor en bruidspaar waarop ze moeten zitten tijdens de bruiloft, en nog veel meer. Op straat was er overal nougat te koop, verse munt, allerlei, schoenen, sieraden, sjaals, fruit, groente, vlees en ook bosjes afgehakte geitenpootjes en geitenhoofdjes, dat zag er vreselijk uit, maar volgens Idriss eten de mensen dat hier ’s morgens als ontbijt… Na onze tour heeft Idriss ons netjes bij een taxi gebracht die ons naar de camping bracht, en hij heeft nog even zijn nummer achtergelaten, voor als Toms vader en vriend ook een tourtje wil. Voor ons was het in ieder geval een onvergetelijke avond!

Door Afrika 2009 - Marokko - Chefchaouen

De 20e zijn we ’s morgens rond 8.00uur vertrokken richting Algeciras. Het was toch best wel weer spannend om de oversteek te gaan maken en de grens naar Marokko over te gaan, ook al is het niet meer nieuw voor ons. Onderweg zagen we her en der borden langs de kant van de weg waar je boottickets voor Marokko kan kopen. Dus besloten we deze keer de tickets bij en kantoortje aan de rand van een tankstation te kopen. Helaas spreken veel Spanjaarden geen Engels of Frans..het kostte dan ook enig handen en voeten werk…maar als resultaat: tickets voor de boot naar Ceuta om 10.00uur voor nog een mooie prijs ook.

Aangekomen op het haventerrein kwamen we in de rij voor de boot een Duits stel tegen van 80 jaar oud. Zij gingen met hun camper voor de 10e keer naar Marokko op vakantie. Achterop hun camper waren een stel fietsen geknoopt, die zouden ze bij een Marokkaanse familie langsbrengen, die ze al en paar jaar kennen. Leuk om hun verhalen te horen en hoe enthousiast ze zijn, het is toch fantastisch als je zo oud bent en nog zo kan reizen en genieten samen.

Op de boot was het vrij rustig. Dat gaf wel een goed gevoel, want dan zou het bij de grens ook wel eens rustig kunnen zijn. Na ruim een half uur schommelen op de ferry van Balearia konden we aan wal in de Spaanse enclave Ceuta, en kwamen we na een kwartier rijden bij de Marokkaanse grens. En ons gevoel was juist, het was er niet zo druk, zelfs niet zo rommelig als in 2007. We werden maar 1 keer aangeklampt door een mannetje, die ons voor geld wel even zou helpen met alle papierhandel. We dachten het prima zelf te kunnen regelen met onze Afrika ervaring, dus toen het mannetje ons riep dat we met hem mee moesten naar de medische post, hebben we hem vriendelijk bedankt voor zijn diensten. Alleen bleek later, dat hij toch wel gelijk had, want toen we met onze paspoorten bij het loket van de politie aan kwamen, werden we direct doorgestuurd naar de medische post…vreemd, want dat hebben we nooit eerder meegemaakt. Meteen hebben we onze gele boekjes te voorschijn gehaald om aan te tonen dat we echt wel alle benodigde vaccinaties hebben gehad. Maar toen werd pas duidelijk waar het om ging…er was grote angst voor de Mexicaanse griep. We werden verzocht in een rij aan te sluiten, om vervolgens 1 voor 1 dor een soort tunneltje te lopen welke je temperatuur meet. Aan het einde van het tunneltje stond een vriendelijk lachende Marokkaan in witte doktersjas te gebaren of je door mocht lopen of niet. Gelukkig stak meneer zijn duim omhoog toen wij door het tunneltje kwamen…en konden we weer verder met de rest; onze persoonsgegevens registreren bij de politie en de auto registreren bij het douanekantoortje. We werden tussendoor nog even aangesproken door een Nederlandssprekende Marokkaan, genaamd Moustafa, na gezellig en praatje te hebben gemaakt over onze reisplannen, heeft hij ons zijn telefoonnummer gegeven, hij ging familie opzoeken in Casablanca, dus mochten we hem ergens voor nodig hebben…toch erg aardig van hem. Na een uur waren we ongeveer klaar met alle zaken bij de grens, ondanks de griep-controle waren we verbaasd hoe soepel het allemaal ging.

In Marokko aangekomen, zagen we dat er in de afgelopen 2 jaar flink is gewerkt; de weg richting Tetouan en de rotondes zijn enorm opgeknapt. De perken zijn netjes gemaakt met mooie planten en bloemen, en er staan sierlijke straatlantaarns. En je kunt tegenwoordig zelfs via een snelweg van Tetouan naar het zuiden. Wij hadden ons voorgenomen om nog eens terug te gaan naar Chefchaouen, waar een leuke camping is en daar vlakbij een sprookjesachtige medina. Na nog even luxe wat boodschappen te hebben gedaan bij de ‘Marjane’ (vergelijkbaar met een Franse ‘Le Clerc’) en wat euro’s te hebben gewisseld voor dirhams, zijn we de bergen achter Tetouan ingereden richting Chefchaouen.

We hadden op de kaart een leuke gele regionale weg gezien, dat leek ons wel wat. En het bleek een echte Afrikaanse regionale weg; zigzaggend om wat potholes reden we dwars door kleine dorpjes de bergen in. Onderweg zwaaiden kindjes naar ons, en volwassenen die op hun ezels bossen takken aan het vervoeren waren knikten vriendelijk. Het was oppassen, want op de weg liepen regelmatig kuddes geiten, schapen, en ook kippen en honden. De ezel was hier trouwens hét vervoermiddel, auto’s zagen we hier bijna niet. Later bleek ook waarom…na een prachtige route tot ongeveer 1200m hoog, kwamen we bij een soort ommuurd station met zendmasten uit, een doodlopende weg! Gelukkig liep er een jongen rond die ons de weg wel kon vertellen; helemaal terug…tot aan Tetouan. Ach, bergafwaarts gaat altijd beter dan berg op. Weer aangekomen bij het begin van deze weg, zijn we ditmaal via de N13 naar Chefchaouen gereden, ook een mooie route hoor. In het voorjaar is hier alles groen, alles staat in bloei, en langs de kant van de weg kun je nu allerlei soorten fruit en olijven en dadels kopen, verser kan het niet. Vanwege het tijdverschil tussen Spanje en Marokko hadden we deze dag 2 uur extra. Dat was best fijn, aangezien onze d-tour bijna 2 uur extra tijd had gekost. Halverwege de middag zijn we op Camping Azilan in Chefchaouen neergestreken, en hebben daar heerlijk geluierd onder de bomen in de schaduw tot zonsondergang.

Door Afrika 2009 - Europa


Wat heerlijk om weer naar Afrika te gaan! Na een paar maanden voorbereiden, zijn we 15 mei dan eindelijk vertrokken, met een volgeladen Land Rover en vol goeie zin! Ons plan was om dinsdag de 19e de oversteek nar Marokko te maken. Aangezien het vanaf Zuid-Frankrijk prachtig weer bleek, zijn we niet iedere dag tot ’s avonds laat doorgereden, maar tot in de middag, om nog lekker van de zon te kunnen genieten.


Vanaf dag 1 hebben we gezellig op campings gestaan. Heerlijk iedere dag buiten eten en wat is weer oud en vertrouwd om in ons daktentje te slapen, wat zijn we blij dat we hem na de vorige reis niet hebben verkocht! We hebben in Frankrijk 2 nachten gekampeerd en daarna nog 2 nachten in Spanje. De laatste nacht stonden we op een leuke camping aan de Costa del Sol, op ongeveer een uur rijden vanaf Algeciras. Op de camping hebben we de kaarten van Europa terug in de krat gedaan, en de kaarten en boeken van Marokko te voorschijn getoverd. Nog wat laatste boodschapjes gedaan, en zo waren we wel klaar voor de oversteek.

vrijdag 15 mei 2009

Weer op weg

Na een geweldige reis in 2007, gaan we ook in 2009 weer op avontuur door Afrika.
In ruim 3 weken zullen we met onze Land Rover vanuit Alphen aan den Rijn naar Mali rijden.

16 mei vertrekken we vanuit Alphen aan den Rijn naar het zonnige zuiden. We hopen in het begin van week 21 de oversteek van Spanje naar Marokko te maken. Van Marokko hebben we tijdens de vorige reis door alle ‘haast’ niet zoveel gezien, terwijl het zo’n prachtig land is. Dat gaan we deze keer dus goed maken. Eind mei rijden we via Western Sahara naar Mauretanië, en vervolgens in een paar dagen naar Mali. 5 juni vliegen Toms vader en vriend Rob naar Bamako. Daar zullen wij gezellig samen een paar dagen doorbrengen én onze reisverhalen bespreken. Wij vliegen dan 8 juni terug naar Nederland, want vanaf Bamako nemen Nico en Rob het over; zij rijden dan de Land Rover terug naar Nederland.