DRC - deel 3
Woensdag 13 juni. Tom, Ian en Christoph hebben deze ochtend e.e.a. getest en een nieuwe drukgroep in de versnellingsbak geplaatst. Ondertussen zat Laura met Jaqueline en Judith bij de mission te wachten. We hadden ongeveer ieder half uur telefooncontact om te kijken hoe het ervoor stond. Het leek erop dat als we de auto die middag mee zouden kunnen nemen…
Op het missionterrein zijn een aantal schoollokalen, in de pauzes liepen er steeds schoolkindjes langs de auto’s, en riepen in hun beste Engels “Good morning, how are you?” Jaqueline had bedacht dat ze de kindjes wel wilde filmen. Dus heeft ze de filmcamera erbij gepakt en hebben Laura en Judith de kindjes staan aanmoedigen om een liedje te zingen. Ze stonden werkelijk te zingen, schreeuwen en springen voor de camera, ze vonden het geweldig!
Een leraar Engels van de school (en ook pastoor), Joseph, liet ons zelfs een klasje filmen. Hij ging samen met Jaqueline, Judith en Laura voor de klas staan, en vertelde de kinderen dat deze Europeanen hélemaal vanuit Nederland en Duitsland met de auto naar Kongo zijn gereden, om Afrika te zien en ook om hun land te bezoeken. Hij bracht het erg leuk, en de kinderen keken deze 3 blanken voor de klas met grote ogen aan. Nadat Joseph vroeg of ze een liedje wilden zingen voor de camera, zodat de Europeanen een mooie herinnering hebben aan Matadi, sprong een klein meisje naar voren, handjes op de rug, kinnetje omhoog, en ze begon een stukje te zingen, waarna de hele klas uit volle borst meedeed. Kippenvel hoor! We waren er stil van.
Helaas na deze leuke belevenis, belde Tom, Ian en Christoph dat het niet goed ging met de auto. Ze hadden na het vervangen van de drukgroep, de versnellingsbak zelf onder de auto teruggeplaatst en een testrit gedaan, maar de auto bleek nog erger te klinken dan toen we hem de week ervoor naar de garage brachten. Ian, Christoph deden de testrit samen met de eigenaar van de garage, en Tom bij Rhetish in zijn auto er achteraan. Tijdens de rit bleek dat het voordifferentieel niet werkte, de versnellingsbak nieuwe geluiden maakte en dat er olie uit de tussenbak liep. De eigenaar bleef volhouden dat er niets aan de hand was, en dat al het gekraak en gebrom normaal was!
Zoals je kan begrijpen is Tom toen ontploft, en heeft hij de mensen bij de garage in hun oortjes “gefluisterd” dat het niet te geloven was dat ze er zo’n puinhoop van hebben gemaakt. Uiteindelijk hebben ze de voordifferentieel nog even uit elkaar gehaald, alle tandwielen waren door een verkeerde montage zodanig beschadigd, dat deze niet meer gerepareerd konden worden..
Alsof er engeltjes bestaan, kwam er zomaar een Engelssprekende man, naar Tom toelopen bij de garage. Deze Patrick heeft een transportbedrijf in Matadi, was nieuwsgierig naar wat er aan de hand was bij de garage waar 3 opgefokte blanken rondliepen. Hij zag ook in dat het totaal niet in orde was met de auto, en heeft een hartig woordje in de lokale taal met de garage-eigenaar gesproken. Hij heeft zelfs nog wat geld kunnen lospeuteren voor ons, aangezien de garage de auto heeft verpest.
Tegen 20.00uur kwamen de jongens terug bij de mission, met pikzwarte gezichten en overals van een lange dag werken onder de auto. Ze kwamen mét de Patrol, we vertrouwden de garage niet meer, en hebben besloten de auto terug te halen. Een oplossing hadden we nog niet bedacht.
Die avond hebben we de Ian, Jaqueline, Christoph en Judith mee uit eten genomen, naar een restaurantje, om ze te bedanken voor alle hulp. Ian en Christoph vertelden ons dat ze er van overtuigd waren, dat als wij met hen samen door Angola zouden rijden, en wat extra olie mee zouden nemen, we het moesten redden, ook al zou er iets kapot gaan aan onze auto, ze wilden ons desnoods wel naar Namibië trekken als het nodig zou zijn. Super lief natuurlijk, maar wij moesten er nog even over nadenken.
Donderdagochtend 14 juni hebben we besloten niet mee te gaan met de anderen naar Angola. We vertrouwden de auto totaal niet, en we zaten er eerlijk gezegd emotioneel helemaal doorheen. Geen zin om door een land met slechte wegen te rijden, in een auto waarvan je weet dat hij elk ogenblik “uit elkaar kan vallen”.
En toen stonden we daar, halverwege de ochtend, weer alleen met ons kapotte Patrolletje bij de mission nadat we Ian, Jaq, Christoph en Judith hadden uitgezwaaid. Laura is naar de Soeur Superieur, hoofdnon Berthe, op zoek gegaan, om te vragen of we nog een paar nachten langer kunnen blijven staan, aangezien we naar een oplossing voor de auto moeten zoeken. Dat was geen probleem, maar wat we niet hadden verwacht; de non stelde voor om de auto van ons te kopen…
Met deze gedachte in ons achterhoofd zijn we naar Rethish gelopen. Bij hem thuis een kopje Indische thee gedronken en daarna naar het internetcafé gegaan, om andere overlanders te mailen. We hadden gehoord dat Keith en Julie en nog een paar anderen, vlakbij Brazzaville zijn, en ook naar Matadi gaan ivm Angola-visa.
’s Middags belde Keith al, hij en Julie waren in Brazzaville aangekomen, en zouden het weekend naar Matadi rijden, zodat hij zonodig samen met Tom aan de auto kan werken. Dat gaf toch wel een prettig gevoel; hulp onderweg.
Nog even contact gehad met Patrick, de man die de dag ervoor zo hielp bij de garage, hij was op zoek gegaan naar een nieuwe of 2e hands betere versnellingsbak. In Kinshasa had hij er een gevonden, en hij kon deze wel naar Matadi brengen mét een goede mechanic. We wisten niet zo goed wat ervan te denken, je weet van te voren niet zeker of de versnellingsbak goed is, en of deze mechanic wél verstand heeft van auto’s ...en kan je zo’n Patrick na 1 keer helpen wel vertrouwen..?
De nonnen kwamen ’s middags wéér vragen of we al wisten of we de auto wilden verkopen, en voor welk bedrag. Ze kunnen een 4x4 goed gebruiken, zeiden ze, om hun plantages en projecten in het binnenland van DRC te bezoeken. Maar we hebben ze nogmaals gezegd, dat we er niet uit waren, of we de auto zouden laten repareren of verkopen, maar dat we het liefst door zouden willen rijden, Kaapstad halen.
Het was écht moeilijk om een beslissing te maken. Misselijk en hoofdpijn van de moeheid en de stress van de afgelopen dagen. Hoe kun je nu afscheid nemen van je “huisje” waar je al 4,5 maand in rondreist, en afscheid nemen van je droom; een overlandtrip van Nederland naar Zuid-Afrika. We wilden het zó graag met ons eigen Patrolletje afmaken. Terwijl tientallen kindjes die net uit school kwamen, zich om ons heen verzamelden en stonden te kijken naar hoe 2 Mundeles sip en onderuitgezakt in hun stoelen hingen, hebben we alle voors en tegens besproken.
In Matadi mág de auto verkocht worden, in Namibië of Zuid-Afrika mag dat niet, want daarvoor zit het stuur aan de verkeerde kant. Daarnaast zijn we al erg vertraagd, en willen we voordat we terug naar Nederland gaan, graag nog even genieten van de rest van Afrika ipv stressen dat de auto misschien weer kapot gaat. Ook kunnen we vanuit Matadi spullen verschepen naar Nederland, die we niet meer zullen gebruiken tijdens de rest van de reis.
Op het missionterrein zijn een aantal schoollokalen, in de pauzes liepen er steeds schoolkindjes langs de auto’s, en riepen in hun beste Engels “Good morning, how are you?” Jaqueline had bedacht dat ze de kindjes wel wilde filmen. Dus heeft ze de filmcamera erbij gepakt en hebben Laura en Judith de kindjes staan aanmoedigen om een liedje te zingen. Ze stonden werkelijk te zingen, schreeuwen en springen voor de camera, ze vonden het geweldig!
Een leraar Engels van de school (en ook pastoor), Joseph, liet ons zelfs een klasje filmen. Hij ging samen met Jaqueline, Judith en Laura voor de klas staan, en vertelde de kinderen dat deze Europeanen hélemaal vanuit Nederland en Duitsland met de auto naar Kongo zijn gereden, om Afrika te zien en ook om hun land te bezoeken. Hij bracht het erg leuk, en de kinderen keken deze 3 blanken voor de klas met grote ogen aan. Nadat Joseph vroeg of ze een liedje wilden zingen voor de camera, zodat de Europeanen een mooie herinnering hebben aan Matadi, sprong een klein meisje naar voren, handjes op de rug, kinnetje omhoog, en ze begon een stukje te zingen, waarna de hele klas uit volle borst meedeed. Kippenvel hoor! We waren er stil van.
Helaas na deze leuke belevenis, belde Tom, Ian en Christoph dat het niet goed ging met de auto. Ze hadden na het vervangen van de drukgroep, de versnellingsbak zelf onder de auto teruggeplaatst en een testrit gedaan, maar de auto bleek nog erger te klinken dan toen we hem de week ervoor naar de garage brachten. Ian, Christoph deden de testrit samen met de eigenaar van de garage, en Tom bij Rhetish in zijn auto er achteraan. Tijdens de rit bleek dat het voordifferentieel niet werkte, de versnellingsbak nieuwe geluiden maakte en dat er olie uit de tussenbak liep. De eigenaar bleef volhouden dat er niets aan de hand was, en dat al het gekraak en gebrom normaal was!
Zoals je kan begrijpen is Tom toen ontploft, en heeft hij de mensen bij de garage in hun oortjes “gefluisterd” dat het niet te geloven was dat ze er zo’n puinhoop van hebben gemaakt. Uiteindelijk hebben ze de voordifferentieel nog even uit elkaar gehaald, alle tandwielen waren door een verkeerde montage zodanig beschadigd, dat deze niet meer gerepareerd konden worden..
Alsof er engeltjes bestaan, kwam er zomaar een Engelssprekende man, naar Tom toelopen bij de garage. Deze Patrick heeft een transportbedrijf in Matadi, was nieuwsgierig naar wat er aan de hand was bij de garage waar 3 opgefokte blanken rondliepen. Hij zag ook in dat het totaal niet in orde was met de auto, en heeft een hartig woordje in de lokale taal met de garage-eigenaar gesproken. Hij heeft zelfs nog wat geld kunnen lospeuteren voor ons, aangezien de garage de auto heeft verpest.
Tegen 20.00uur kwamen de jongens terug bij de mission, met pikzwarte gezichten en overals van een lange dag werken onder de auto. Ze kwamen mét de Patrol, we vertrouwden de garage niet meer, en hebben besloten de auto terug te halen. Een oplossing hadden we nog niet bedacht.Die avond hebben we de Ian, Jaqueline, Christoph en Judith mee uit eten genomen, naar een restaurantje, om ze te bedanken voor alle hulp. Ian en Christoph vertelden ons dat ze er van overtuigd waren, dat als wij met hen samen door Angola zouden rijden, en wat extra olie mee zouden nemen, we het moesten redden, ook al zou er iets kapot gaan aan onze auto, ze wilden ons desnoods wel naar Namibië trekken als het nodig zou zijn. Super lief natuurlijk, maar wij moesten er nog even over nadenken.
Donderdagochtend 14 juni hebben we besloten niet mee te gaan met de anderen naar Angola. We vertrouwden de auto totaal niet, en we zaten er eerlijk gezegd emotioneel helemaal doorheen. Geen zin om door een land met slechte wegen te rijden, in een auto waarvan je weet dat hij elk ogenblik “uit elkaar kan vallen”.
En toen stonden we daar, halverwege de ochtend, weer alleen met ons kapotte Patrolletje bij de mission nadat we Ian, Jaq, Christoph en Judith hadden uitgezwaaid. Laura is naar de Soeur Superieur, hoofdnon Berthe, op zoek gegaan, om te vragen of we nog een paar nachten langer kunnen blijven staan, aangezien we naar een oplossing voor de auto moeten zoeken. Dat was geen probleem, maar wat we niet hadden verwacht; de non stelde voor om de auto van ons te kopen…
Met deze gedachte in ons achterhoofd zijn we naar Rethish gelopen. Bij hem thuis een kopje Indische thee gedronken en daarna naar het internetcafé gegaan, om andere overlanders te mailen. We hadden gehoord dat Keith en Julie en nog een paar anderen, vlakbij Brazzaville zijn, en ook naar Matadi gaan ivm Angola-visa.
’s Middags belde Keith al, hij en Julie waren in Brazzaville aangekomen, en zouden het weekend naar Matadi rijden, zodat hij zonodig samen met Tom aan de auto kan werken. Dat gaf toch wel een prettig gevoel; hulp onderweg.
Nog even contact gehad met Patrick, de man die de dag ervoor zo hielp bij de garage, hij was op zoek gegaan naar een nieuwe of 2e hands betere versnellingsbak. In Kinshasa had hij er een gevonden, en hij kon deze wel naar Matadi brengen mét een goede mechanic. We wisten niet zo goed wat ervan te denken, je weet van te voren niet zeker of de versnellingsbak goed is, en of deze mechanic wél verstand heeft van auto’s ...en kan je zo’n Patrick na 1 keer helpen wel vertrouwen..?
De nonnen kwamen ’s middags wéér vragen of we al wisten of we de auto wilden verkopen, en voor welk bedrag. Ze kunnen een 4x4 goed gebruiken, zeiden ze, om hun plantages en projecten in het binnenland van DRC te bezoeken. Maar we hebben ze nogmaals gezegd, dat we er niet uit waren, of we de auto zouden laten repareren of verkopen, maar dat we het liefst door zouden willen rijden, Kaapstad halen.
Het was écht moeilijk om een beslissing te maken. Misselijk en hoofdpijn van de moeheid en de stress van de afgelopen dagen. Hoe kun je nu afscheid nemen van je “huisje” waar je al 4,5 maand in rondreist, en afscheid nemen van je droom; een overlandtrip van Nederland naar Zuid-Afrika. We wilden het zó graag met ons eigen Patrolletje afmaken. Terwijl tientallen kindjes die net uit school kwamen, zich om ons heen verzamelden en stonden te kijken naar hoe 2 Mundeles sip en onderuitgezakt in hun stoelen hingen, hebben we alle voors en tegens besproken.
In Matadi mág de auto verkocht worden, in Namibië of Zuid-Afrika mag dat niet, want daarvoor zit het stuur aan de verkeerde kant. Daarnaast zijn we al erg vertraagd, en willen we voordat we terug naar Nederland gaan, graag nog even genieten van de rest van Afrika ipv stressen dat de auto misschien weer kapot gaat. Ook kunnen we vanuit Matadi spullen verschepen naar Nederland, die we niet meer zullen gebruiken tijdens de rest van de reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten