vrijdag 29 juni 2007

DRC – deel 4 “Hakuna Matadi”



Na lang nadenken en piekeren, hebben we op vrijdag de 15e de knoop door gehakt; Patrick afbellen, de auto verkopen aan de nonnen en wij vliegen naar Namibië om daar met een huurauto of backpackend naar Kaapstad te reizen.

Met de nonnen afgesproken dat wij eerst zouden uitzoeken hoe het werkt qua Carnet de Passage. We hebben namelijk bij de ADAC in Duitsland een flinke borg moeten betalen. Als de auto niet in Nederland terug komt, zouden we deze borg niet terugkrijgen. Na een telefoontje met ADAC bleek dat alsnog geen probleem is, we krijgen de borg terug, als we maar een Customs Receipt kunnen aantonen, waarop staat dat de importbelasting betaald is, én een stempel in het Carnet dat we de auto in Matadi achter laten.

Samen met Joseph, de leraar Engels, en de nonnen zijn we in een soort woonkamer van het mission-gebouw gaan zitten. De gisteren nog zo vriendelijke nonnen hadden in ene hun zakelijke strenge gezichten op gezet. Joseph speelde vertaler, dat was erg fijn, want met het beetje Frans wat wij praten kwamen we er met de nonnen niet helemaal uit. Toen ze begrepen dat wij alleen de auto kunnen verkopen als wij de papieren in orde hebben voor de ADAC, regelden ze snel een mannetje. Dit mannetje werkt bij de douane en zou voor de papieren zorgen.

Het mannetje kwam eind van de ochtend langs bij de mission en gaf aan dat er qua importbelasting toch een vrij hoog bedrag betaald zou moeten worden. In DRC geldt dat de kopers de importbelasting betalen. De nonnen vonden dit bedrag veel te hoog en wilden daardoor van de koop afzien. We hebben ze toen voorgesteld om het aankoopbedrag iets te verlagen, om ze een beetje tegemoet te komen/te helpen. Ze wilden dit wel overwegen, ’s avonds zouden ze een vergadering hebben en het voorleggen aan de hoofdnon, die over de financiën gaat.

Wel grappig was, dat na dit gesprek een paar mannen aan kwamen lopen bij de mission, ze hadden gehoord dat een stel Mundele’s hun 4x4 te koop hebben staan…wij dus. Ze waren erg geïnteresseerd, ze kenden onze auto al zeiden ze. Ze hadden hem die afgelopen week bij de garage gezien, en gehoord dat het een goede en sterke auto is…Mooi, mocht het met de nonnen niet lukken, dan hadden we nog kopers achter de hand.

Joseph ving dit gesprek op, en is meteen naar de nonnen gegaan om te zeggen dat ze vaart moesten maken met het regelen van het geld en de papieren, omdat er meer geïnteresseerden voor onze auto zijn.

In de eetkamer van de mission kregen we een warme lunch aangeboden van de nonnen. Ze hadden toch wel door dat we, ook al is de beslissing genomen, het er erg moeilijk mee hadden om ons huisje weg te doen. Ze deden zelfs een gebedje voor ons en zeiden dat we er als een soort “familie” samen wel uitkomen.

Geduld, geduld en nog een geduld…Hakuna Matata, vergeet je zorgen…nou dat gaat wat lastig als je er middenin zit! We hadden nog niks gehoord van de nonnen dus zijn we zaterdag de 16e naar de haven gelopen om uit te zoeken wat nu precies het importbedrag is als je een auto in DRC importeert, we vertrouwden het genoemde bedrag van het douanemannetje van de mission niet helemaal.

De mensen op het kantoor van Maersk konden ons gelukkig verder helpen. Zij werken samen met iemand van de douane, meneer Paulin. Deze meneer zou voor ons uitzoeken wat het belastingsbedrag is, en ook wat eventueel de kosten voor verscheping zijn, als we de daktent naar Nederland willen sturen.

Meneer Paulin kwam ’s middags bij de mission een papier langs brengen, alle kosten en onderdelen gespecificeerd, een veel lager bedrag dan het douanemannetje van de nonnen had genoemd. We hebben het papier aan de nonnen laten zien en gevraagd of ze er nu al uit waren. Nee, want hoofdnon Berthe was nog in Kinshasa, zij zou pas eind van de middag landen op het vliegveld in Matadi en daarna zou alsnog overleg plaatsvinden. Even wachten nog…

Eind van de middag kwamen 2 Belgische overlanders, Erik en Nele, bij de mission staan. Zij reizen via de westkust omhoog naar België, en kwamen net uit Angola vandaan. De chauffeur en mechanic van de mission kwam onze Patrol keuren en een testritje maken, hij zou ons via de nonnen laten weten wat de uitslag is.

Zondag ochtend hebben we van de nonnen eindelijk een JA gekregen, ze zouden de auto definitief kopen en de papieren regelen. Voordat Erik en Nele vertrokken, gaven ze ons een grote backpackrugzak om te lenen, erg fijn én handig voor als we straks zonder auto verder gaan reizen.

De rest van de dag hebben we alle spullen uit de auto getrokken en op een zeil naast de auto gelegd, om een selectie te maken; wat mee, wat verschepen en wat achterlaten. Niet leuk als er allemaal nonnen en werklui van de mission op een paar meter afstand als een stel aasgieren naar je spullen staan te kijken en te wijzen “Donne moi…”

Hoofdnon Berthe kwam toen het net donker begon te worden bij ons langs, om alvast voor de auto te betalen. Al zittend in onze kampeerstoel toverde ze het geld tevoorschijn, en hebben we met z’n 3-en in zaklamplicht het geld zitten tellen. Ze wilde een handtekening van ons als bewijs dat ze ons betaald heeft, maar ze gaf een blanco A4tje, ja daaag!!! Wel hebben we haar onze Carnet de Pasage meegegeven zodat haar douanemannetje het in orde kon maken, de ochtend erop zou het klaar zijn.

Deze avond kwamen er weer overlanders bij de mission aan, Campbell en Linea (Engeland en Zuid-Afrika) met hun Landrover Defender, en Ben en Maria (Australië en Nederland) met hun Toyota Landcruizer.

Maandag 18 juni hebben we een houten krat laten timmeren door de timmerman van de mission, om onze daktent in te kunnen verschepen. Tegen 13.00uur hadden we nog steeds geen papieren gezien, en de nonnen wisten niet hoelang het nog zou duren. We hebben Joseph maar weer aan z’n mouw getrokken om de nonnen wat te pushen.

Toen we met Joseph aan het praten waren in het missiongebouw, zagen we in ene een grote brand, vlakbij onze auto. De tuinman had een hoop afval en bladeren in de fik gestoken, zonder erbij na te denken. Grote flarden as dwarrelden rond, óók op onze daktent. En jahoor, zodra de tuinman het vuur doofde nadat wij hem de huid vol gescholden hadden, zagen we tot overmaat van ramp brandgaatjes op meerdere plaatsen in het tentdoek.

Wij waren ook wat oververhit na dit brandje. Aan Joseph kon je duidelijk merken dat hij het echt erg vond wat er gebeurd was, maar hoofdnon Berthe gaf geen kik. Ze liep weg nadat we haar gehaald hadden om naar het resultaat te kijken. Toen we haar verantwoordelijk stelden voor deze schade, zei ze dat zij de tuinman niet opdracht had gegeven om de brand aan te steken, dus dat zij er niks aan konden doen. Toen we om een vergoeding voor de schade aan de tent vroegen, kreeg het verhaal in ene een andere wending; het was de tuinman niet geweest, het was een voorbijganger die een nog brandende sigaret had laten vallen. Daarna kwam de volgende uitleg van Berthe: zij zijn maar arm en wij toeristen rijk, zij helpen ons door de auto te kopen en dan gaan wij zo harteloos met hen om, hoe konden we dat nou doen… Er viel niet over te praten, dus hebben we het maar laten zitten.

Onze Carnet de Passage en de benodigde documenten die geregeld moesten worden, daar moesten we maar rustig op wachten, aldus de nonnen. Zij waren afhankelijk van dat handige mannetje van ze, die het snel zou regelen. Nou, de 21e hadden wij pas alle papieren in handen en konden we pas uit Matadi weg!

Tussen de 18e en de 21e hebben we sinterklaas gespeeld; van alles en nog wat meegegeven aan Ben, Maria, Campbell en Linea, een rare situatie, en best even moeilijk om je “huisraad” weg te geven, maar we hadden liever dat zij er nog gebruik van maken, dan die schijnheilige en aasgierige nonnen.

We zijn dan ook weg gegaan bij de mission op dinsdag de 19e, de auto op slot achter gelaten en gezegd tegen de nonnen dat ze de sleutel konden halen bij ons hotel zodra de papieren rond waren. Ze waren er niet blij mee, maar dat waren wij ook niet.

Regelmatig is Rhetish bij ons komen buurten deze week, en via een goede vriend van hem, Rajeev (ook uit India) hebben we de verscheping van de kist (onze daktent en wat andere spullen) naar Antwerpen geregeld. Hij werkt ook goed samen met meneer Paulin, die vervolgens alle papierwerk voor de verscheping bij Maersk voor ons in orde heeft gemaakt.

Onze Indische vrienden Rhetish en Rajeev hebben ontzettend geholpen en we hebben enorm veel lol gehad tijdens onze laatste dagen in Matadi. Zelfs toen we donderdag de 21e met een minivliegtuigje van Matadi naar Kinshasa vlogen, hadden ze geregeld dat hun Indische vriend Peter, ons in Kinshasa kwam ophalen.

In Kinshasa hebben Peter en zijn chauffeur ons enorm geholpen met het vinden van een hotel en het kopen van vliegtickets naar het zuiden. Er bleken helaas geen rechtstreekse vluchten naar Namibië, dus moesten we kiezen voor Kaapstad, compleet tegen ons gevoel in.

We hadden al tickets voor een vlucht met South African Airways op vrijdag 22 juni, via Johannesburg naar Kaapstad. Maar wat Rhetish al iedere keer zei tegen ons “Geen plannen maken, want steeds als jullie dat doen gaat alles mis”, en dat klopte. We waren na alle wijzigingen in onze reis al helemaal aan het nieuwe plannen maken voor Zuid-Afrika en Namibië, en toen we de 22e op het vliegveld kwamen, konden we niet mee met het vliegtuig, we stonden niet op de lijst, overboekt!

Zaterdag 23 juni zijn we écht weggegaan uit DRC. Een vlucht met Hewa Bora Airways, met een tussenstop in Lubumbashi en een overstap in Johannesburg, met als eindbestemming: Kaapstad. Wat een raar gevoel, zo uit de chaos van Matadi, Kinshasa en DRC naar een “luxe” vliegveld in Zuid-Afrika; mensen in nette kleren, veel blanken, personeel op het vliegveld wat je netjes te woord staat, en wat helemaal gek was…er werd niet meer naar ons geroepen en gefloten!

Na een paar zware weken, en een moeilijke beslissing, zijn we nu weer lekker aan het genieten. We gaan Toms broer in Kaapstad opzoeken, en we gaan naar Namibië om daar wat rond te reizen en nog wat overlanders te ontmoeten.

Helaas hebben we geen mogelijkheid meer om naar Zambia en Malawi te gaan, dat moet tot een volgende reis wachten.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Jeetje Lau en Tom.. wat een verhalen....Ik hoop dat jullie ondanks alles toch nog van de resterende tijd in Afrika kunnen genieten!

Anoniem zei

Hee lieve Tom en Lau,

Tja, wat zal ik eens schrijven. Ik moest eerst even zuchten en tot rust komen na jullie verhalen. Ik ben blij jullie gesproken te hebben bij Joep en dat jullie Tom's verjaardag lekker gevierd hebben. Jullie klinken weer opgewekt en genieten volgens mij echt nu van de laastse weken. Heeeel veel plezier nog en we wachten straks op jullie bij Schiphol!

Een hele dikke kus van ons allemaal
Co, Juud, Luuk en Nienke

Anoniem zei

Alle mensen, pfui, een ding is zeker: die nonnen komen niet in de hemel!
Liefs en veel plezier
Dick en Geesje.

Unknown zei

Jemig wat een verhaal. Vind het wel een beetje zielig voor jullie! Heavy hoor! Maar jullie hebben je er dapper doorheen geslagen en nu alles is nou weer goed! Nu weer lekker geniet!

Anoniem zei

Blij weer van jullie te horen, want ik was al een beetje ongerust geworden (dacht dat jullie ergens in niemndsland in Angola gestrand waren).
Wat een eikels in die garage en wat een onnonnerige nonnen. Maar (aan de andere kant) wat een goede verhalen!
Nog veel plezier en avonturen daar. Groetjes aan Joep en co.
Hans

Our life in DR Congo zei

Fantastisch geschreven, wij zijn net terug in Belgie na daar 6 jaar gewerkt en gewoond te hebben... En toch mis ik het enorm !