zondag 3 juni 2007

Kongo - deel 2

De Zuid-Afrikaan die we in het hotelrestaurant in Dolisie tegen kwamen, heeft onze auto nagekeken en volgens hem hoefden we ons niet zoveel zorgen te maken, er was niets ernstigs aan de hand, want de koppeling werkte alweer beter als de dagen ervoor. Ten tweede moest de weg van Dolisie naar Brazzaville stukken beter zijn. Nadat we toch nog even bij het treinstation hadden geïnformeerd over de treinmogelijkheid; 2 weken wachten en veel te duur, hebben we de knoop door gehakt en zijn we weer verder gaan rijden richting Brazzaville.

De weg bleek verbazingwekkend goed, tot ruim na Madingo hadden we asfalt, wat ervoor zorgde dat we flink wat kilometers konden maken. Wel stond er 1 deel weg onder water, waar ook weer bewoners met hun zogenaamde D-tour-verklaring van de overheid stonden te wapperen. Ze wilden geld ontvangen zodat we over hun land mochten rijden. Dat hadden we maar gedaan, want toen een bewoner liet zien hoe diep het water was, wisten we genoeg, het kwam tot aan zn kin! En dat was zonder ons te beduvelen, want we hebben er natuurlijk wel bij staan kijken om te zien of het écht was...

Ruim voor Mindouli zagen we weer een bord met daarop “Deviation”, we moesten deze omweg wel nemen aangezien de brug verderop kapot was vertelden de bewoners ons. Ze wisten alleen niet hoelang de omweg naar Mindouli zou duren, maar dat maakte ons niet zoveel uit, we hoefden eindelijk eens niet te betalen voor een omweg, en we zouden altijd nog kunnen bushcampen als we voor het donker het plaatsje niet zouden halen.

De weg, een zandweg met veel grote gaten, kronkelde dwars door een grasheuvellandschap, erg mooi hoor, en voor het eerst kregen we te maken met een paar échte rivier doorwadingen gehad. Toch weer heel wat anders dan die modderpoelen, nu moesten we met onze blote pootjes in het frisse stromende water over de keien in de rivier lopen om te testen waar het het minst diep was, én wat heel lastig was bij die doorwadingen, de helling om weer omhoog te komen daarna was vaak giga steil én glad van de modder.

Omdat het toch niet erg opschoot zijn we net voor het donker op een plateau gaan staan om te bushcampen. Deze plek had een prachtig uitzicht over het grasheuvellandschap en hier was alleen het geluid van vogeltjes te horen en het stromende water van de rivier verderop. We hebben in totaal 1 persoon gezien die vanaf de weg vriendelijk “bonsoir” riep, en verder…géén mensen, alleen wij 3en onder een prachtige sterrenhemel, we hebben uren omhoog gekeken, naar de vele sterren en voorbij komende satellieten, wow!

De volgende ochtend zijn we vroeg weggegaan om proberen die dag Brazza te halen. De weg naar Mindouli duurde toch nog aardig lang, en toen we er eenmaal waren, vertelden de mensen ons dat de weg daarna weer slechter zou worden. Afwachten dachten we, maar inderdaad…

Grote moddermassa’s voor ons, waarvan 1 hele grote, bestaande uit 3 moeilijke diepe delen met hoge randen. Er stond 1 jeep en 1 taxi vast. Een groep mannen probeerde om de jeep los te krijgen, maar tevergeefs. Of wij ze even wilden helpen… We waren bang dat de auto het niet zo overleven als we ze zouden trekken met de voorkant van de Nissan omdat de bumper er wel erg losjes bij hing, dus is Tom naar de jongens toe gereden en heeft hij de jeep met de achterkant losgetrokken. Daarna nog een vrij nieuwe personenauto door het eerste modderdeel getrokken. We zagen de afgelopen dagen al meerdere mensen onderweg, die nieuwe personenauto’s vanuit de haven van Point Noire naar Brazzaville rijden, die zijn gek! Sommigen zijn al een week bezig, aangezien zij natuurlijk dezelfde slechte route nemen als wij, maar zij zitten nog véél vaker vast dan wij. Enfin, het eerste deel modder ging goed, maar tijdens het trekken door het tweede deel modder kwam de Nissan vast te zitten, en moesten de jongens hem los duwen om weer verder te kunnen. Daarna lukte het wel, en stonden we, na 1,5 uur lang helpen en wachten, met de personenauto achter de Nissan vast, aan de overkant op het droge. En weet je wat de jongens ons daarna durfden te vragen? GELD! Omdat ze ons 1x geduwd hadden! Ze zouden óns juist geld moeten betalen voor alle hulp. Je zag bij Tom zowat stoom uit z’n oren komen van kwaadheid, hij heeft zo vreselijk hard in het Engels geschreeuwd dat ze achterlijke idioten zijn, dat ook al spreken ze geen Engels, de boodschap evengoed wel overkwam, ze schrokken zich een ongeluk en renden meteen weg zonder verder maar iets te zeggen.

Onderweg kwamen we mensen van het Rode Kruis tegen, die reden in Toyota Landcruisers rond om voorlichting te geven aan de bewoners daar, over hygiëne en het maken van waterputten. Leuk om deze mensen even te spreken. Ze vertelden ons ook dat we het de Kongolezen niet zo kwalijk moeten nemen dat ze moeilijk doen en overal geld om vragen, aangezien zij een zware tijd achter de rug hebben vanwege de afgelopen oorlog. Verder gaven ze ons wat tips geven over de komende moddergedeeltes, want er zouden er nog een stuk of 5 volgen.

In 1 van die gedeeltes kwamen we nog even vast te zitten, en toen de personenauto met die vervelende jongens van die middag arriveerde, en ze uitstapten, kwamen wij gelukkig nét los. En de jongens…zeiden nog steeds geen woord, ha! We zijn snel doorgereden, zonder te helpen natuurlijk.

Hoe verder we kwamen, hoe meer de auto begon te piepen en te kraken, het was echt oorverdovend. We waren ondertussen druk aan het bedenken hoeveel dagen we wel niet bij de garage zouden moeten doorbrengen, al schouderklopjes gevend aan ons Nissannetje dat hij het nog even vol moest houden…

En ja hoor, dinsdag 22 mei om 19.00 uur kwamen we dan luid krakend en piepend Brazza inrijden. We made it!!!

Woensdag zijn we naar het collegafiliaal van de garage in Point Noire gegaan, om de auto eens grondig te laten nakijken, want er moet een heleboel aan gebeuren. O.a. de remmen waren helemaal op, deze moesten vervangen worden. Een totaalbedrag afgesproken en meteen betaald, en de mannen gingen aan de slag, het zou om 17.00 uur klaar zijn. Wij hebben zittend op onze kratjes, alles scherp in de gaten gehouden. Het stond Tom al niet aan hoe hun werkwijze was, en hun houding al helemaal niet. Want om 16.30 uur vertelden ze ons dat ze niet de juiste onderdelen hadden gevonden, zodat we de auto niet mee konden nemen. Na veel stampij mochten we van de eigenaar naast de garage slapen in onze daktent, maar aangezien deze parkeerplaats niet omheind is en jan en alleman daar naar binnen loopt, hadden we daar geen trek in, dan maar een nachtje hotel. Dus wat spullen uit de auto gepakt, en afgesproken dat we de volgende ochtend om 12.00 uur de auto alsnog zouden meekrijgen.

De dag erna zijn we vroeg bij de garage gaan kijken, en natuurlijk was de auto om 12.00 uur nog lang niet klaar… We hebben toen maar alvast de visa voor DRC, Democratic Republic of Congo, aangevraagd. Aanvraagformulieren ingevuld en een consult gehad, een soort interview met de visaman himself, een aardige man, en hij vond het geweldig om te horen dat wij helemaal met de auto vanuit Nederland hierheen zijn komen rijden!
Terug bij de garage duurde het remmen vervangen nog tot het einde van de middag. Omdat ze geen nieuwe onderdelen hadden gevonden voor de achterremmen, en deze gerepareerd hadden, hadden wij bedacht een bedrag terug te vragen, omdat we voor de nieuwe onderdelen hadden betaald gisteren. Maar toen wij binnen bij de administratiedame aan haar bureau stonden, vroeg zij ons nog eens een flink bedrag extra te betalen, voor het werk van die dag. Het schoot Laura in het verkeerde keelgat, na een paar weken kloten in de modder en vele teleurstellingen. Ze is nog nooit zo kwaad geweest en heeft ze even flink de waarheid verteld. En uiteraard hebben wij daarna, na overleg met de eigenaar en zijn assistenten niets extra’s betaald.

Die avond was de laatste samen met Paul, hij zag het niet zitten om nog een aantal dagen op ons te wachten, en dat is ook heel begrijpelijk. Wel raar hoor, je raakt toch aan elkaar gehecht als je en paar weken samen reist.

Gelukkig wist de eigenaar van het hotel waar we verbleven, nog wel een adresje om de auto te laten repareren, een plaats waar ook de Rode Kruis mensen hun auto’s laten repareren, dus dat klonk goed. Daar is Tom de dag daarna dan ook naartoe gegaan, nadat we de visa bij de Ambassade van DRC hebben opgehaald.

Laura is vrijdagmiddag in bed gedoken, aangezien zij zich niet lekker voelde.
En dat werd de dagen erop alleen maar erger; zere rug, spierpijn, hoofdpijn, misselijk, én koorts, waarvan we weten dat we bij deze verschijnselen extra alert moeten zijn ivm malaria. (ondanks dat we al Lariam slikken sinds het begin van onze reis om malaria te voorkomen)
Zaterdag voor de zekerheid maar de noodmedicatie Malarone tegen de vermoedelijke malaria gestart, die hadden we al bij ons vanuit Nederland. Zondag naar een kliniek in Brazzaville gegaan, waar ze werd onderzocht en er werd verteld dat het inderdaad malaria was: Malarone kuur afmaken, dan zou het weer over gaan.

Maar helaas was dat niet het geval, en werd ze dinsdag t/m donderdag opgenomen in de kliniek, aangezien ze nóg meer last van haar rug had, links onderin. Nou, een Afrikaans ziekenhuis stond natuurlijk niet op ons lijstje, maar was een hele belevenis…Laura mocht in de VIP kamer verblijven, in een prachtige witte ziekenhuisjapon, mét eigen tv en koelkast en in een heerlijk doorgezakt bed. Er werd door de zusters iedere minuut gecheckt hoe het met haar ging, meegekeken naar de tv, en ’s avonds sliepen ze zelfs naast haar op een matrasje, voor als er iets zou zijn… Een echografie en een paar foto’s gaven aan dat naast malaria, Laura ook last had van een darminfectie en een paar niersteentjes. En na 3 dagen aan het infuus voor antibiotica en andere medicijnen, mocht ze er gelukkig donderdagavond weer uit…nu even aansterken en zo snel mogelijk weer door naar DRC en daarna Angola!

11 opmerkingen:

Anoniem zei

Lieve schatten,
Wat een avonturen beleven jullie toch allemaal, en dan ook nog een paar dagen in een Afrikaans ziekenhuis! En dan ook nog nierstenen! Voorzichtig, hoor! Inderdaad eerst maar even een paar dagen stabiliseren, voordat jullie de bush weer induiken!
Ik leef weer mee met mijn helden overzee, en brandt vanavond een kaarsje voor jullie alletwee. Liefs en een zoen, take care, van Hetty

Anoniem zei

Dag lieverds,

Blij dat jullie weer verder kunnen. Ik hoop dat Angelo meevalt en dat jullie volgende week weer met ons kunnen bellen. Laten we hopen dat jullie geen regen en modderpoelen meer tegenkomen.
Wij denken aan jullie.

liefs nico en lidy

Unknown zei

Hoi!
Wat een verhalen zeg! Weet je dat het gewoon hartstikke spannend is om te lezen! Ik was echt bang dat jullie met auto en al om zouden kukelen in de modder. Spanning en sensatie in Afrika, echt supertof! Jullie zijn echte avonturiers!
Ik zou zeggen, doe het lekker rustig aan, kom ff lekker bij en daarna er weer flink tegen aan!
Groetjes,
Kim

PS. Tom!! De Dreamnight was weer supertof! Ik mocht de avond openen als enige echte Timo de Toekan! En het was warrrrrrm! Maar wel supercool, met superveel kindjes!

Anoniem zei

Hallo daar, nu even goed bijkomen dan. Als die auto eens kon praten........., dan heeft tie ook wel spierpijn geloof ik.
Liefs Dick en Geesje.

Anoniem zei

Hey lieve Tom & Lau,

Jeetje zeg wat een verhalen! Ik heb ruim een week niet over internet kunnen beschikken, nou dat heb ik bij deze geweten ;-) Echt super spannende verhalen! Jullie kunnen wel een boek gaan schrijven, haha!
Lau gaat het ondertussen weer wat beter met je? Ik hoop het wel! Doe wel voorzichtig hoor, je weet het maar nooit in die landen. Ik denk aan jullie, Rob natuurlijk ook. Nog veel succes met al die bijzondere wegen!

Heel veel knuffels en een dikke kus van San & Rob

Anoniem zei

jeetje lieffies toch! wat een pech hebben jullie! Lau, ik hoop dat je je snel weer beter voelt! Erg sneu voor jullie! Ongelooflijk dat jullie dan net de ergste regen sinds tijden moeten meemaken! Maar je zult zien, na deze "kleine" tegenslagen komt het allemaal weer goed!! Pas goed op elkaar! Denk aan jullie! liefs Lotte

Anoniem zei

haha ik had Laura ook wel eens boos willen zien...

xxx Mirjam

Anoniem zei

Hey ex-collega's van me! Hoop dat alles goed (en beter) met jullie gaat. Ik vind het super om de verhalen te lezen, erg leuk om bij te houden. Vooral doorgaan! Veel succes en gezondheid gewenst, en vooral veel geluk en plezier!
Dikke knuffel, Lesley

yolanda, dick en kids zei

hoi tom en laura,
wat een superleuke verhalen schrijven jullie! laura, hopelijk voel je je al wat beter!
veel liefs,
dick, yasmin, celine en yolanda

Anoniem zei

He Tommie, 26 juni: van harte gefeliciteerd met je verjaardag en dat je een grote jongen mag worden!!! Haha, ben je al. Volgens mij is Lau ook binnenkort jarig, bij voorbaat ook gefeliciteerd, ik weet de datum niet. Hele fijne dagen.
Liefs Dick en Geesje.

Anoniem zei

Hoi Tom en Laura. Hoe is het met de reis? jullie kunnen denk niets schrijven???
Tom het is vandaag 26 juni, dat wil zeggen het is jouw " vetrjaardag" Dus VAN HARTE GEFELICITEERD.
Ik zou willen dat wij je de hand konden schudden, maar dat gaat dus helaas niet.
Heel veel suc6 met het verloop van de reis en tot horens.

Groet

Sjaak en Nel