vrijdag 29 juni 2007

DRC - deel 2

Zondag 10 juni, zou de auto vandaag dan écht klaar zijn? Tom is vanmorgen als een echte mechanic, gehuld in overal, samen met de garage-eigenaar en wat garagejongens om 06.00 uur begonnen, om te zorgen dat de auto ‘s middags klaar zou zijn. Tom werd zelfs door wat mensen van de straat op de foto gezet, een Mundele in overal, wow!

Er werd deze morgen wel wat meer doorgewerkt in de garage, maar we vroegen ons af of ze wel wisten wat ze aan het doen waren, want “nee” zeggen of “ik weet het niet” kennen ze hier niet. De eigenaar kwam er aan het einde van de middag achter dat een as in de transferbox kapot was, deze moest vervangen worden. Ook moest de eigenaar nog steeds achter een nieuw achterlicht aan, dus helaas de Nissan vandaag nog niet mee… misschien morgen middag naar Angola dan?

Wat erg leuk was deze dag: er waren 4 andere overlanders aangekomen in Matadi. Met Ian en Jaqueline (Nederlanders met Landrover) hadden we al vaker gemaild. Christoph en Judith (Duitsers met Landrover) hebben we eerder in Benin ontmoet.

We zijn gezellig met z’n allen de straat op gegaan en hebben in een stalletje rijst met een pinda-achtige saus gehaald. Het terrasje bij het stalletje zat helemaal vol met mensen, geen plaats meer over voor 6. De eigenaar regelde op een verhoogd terras, vlak naast het eetstalletje, een paar stoelen voor ons. En daar zaten we dan, 6 Mundeles naast elkaar te eten. Je kan wel nagaan wat voor een aandacht dat met zich meebracht.

Maandag 11 juni. Tom is weer om 07.00uur bij de garage begonnen, en Laura is samen met de andere overlanders naar de Ambassade van Angola gelopen; zij moesten hun visa aanvragen, en wij wilden toch nog even checken of het écht geen probleem is als we later deze week alsnog naar Angola willen. Gelukkig, we hoefden ons nog steeds geen zorgen te maken.

In Afrika hebben we toch aardig geleerd om veel geduld te hebben, maar ooit raakt geduld een keer op, in ieder geval bij ons wel. Het duurde maar en het duurde maar en keer op keer werden afspraken niet nagekomen. Tot ’s avonds laat hebben we bij de garage gehangen. Rhetish, onze Indische vriend van de bank, was deze dag al een paar keer langs geweest bij de garage om te kijken hoe het met ons en met de auto ging. Hij wist dat we de auto niet alleen wilden laten met al die prutsers, en we geen kans zagen om avondeten te regelen, dus heeft hij met zijn chauffeur pizza’s bij ons gebracht, echt lief.

Na het eten hebben we aan de eigenaar van de garage nogmaals gevraagd wat nu de bedoeling is, omdat we het wachten spuugzat waren. Het nieuwe plan was: de versnellingsbak en transferbox zouden déze nacht onder de auto geplaatst worden, maar een achterlicht kan pas morgenochtend gezocht worden… We wilden dolgraag samen met de andere overlanders door Angola gaan reizen, en zij zouden de 12e vertrekken. Aangezien we niet wilden wachten tot morgenochtend, zouden we zelf op pad gaan voor een achterlicht, de garageman zou betalen.

Bij de mission hadden we een zelfde Nissan Patrol als die van ons zien staan. We zijn samen met Rhetish en zijn chauffeur naar de mission gereden, en hadden voor de zekerheid al Toms gereedschapskist meegenomen. We hebben ons probleem aan een van de medewerkers uitgelegd, en gevraagd of we het achterlicht mogen hebben. De garage-eigenaar zou dan eind van die week een nieuwe regelen. Dat vond de man prima. We leken wel zo’n stel criminelen, zo in het donker met een zaklamp en wat gereedschap een achterlicht van een auto halen. Net toen we het licht al half van de auto afgeschroefd hadden, kwam een andere medewerker ons vertellen dat het absoluut NIET mocht. Achterlicht er weer opgezet, en teleurgesteld wat gaan drinken op een terrasje in de buurt. Stom toevallig stond daar eenzelfde Nissan Patrol langs de kant van de weg. Tom is meteen naar de eigenaar toegegaan en heeft het ons probleem voorgelegd. BINGO! Deze man had nog extra achterlichten thuis, deze zou hij de volgende ochtend bij de RAWbank afleveren.

Weer een dag later in Matadi; dinsdag 12 juni, de andere overlanders wilden gelukkig nog op ons blijven wachten om samen door Angola te kunnen reizen. Laura is met Ian naar de bank gelopen, het achterlicht zou bij Rhetish afgeleverd worden om 09.00 uur. Om 11.30 uur kwam de man het achterlicht brengen. Rhetish chauffeur bracht hen daarmee meteen naar de garage, om Tom het goede nieuws te vertellen. Missie achterlicht was voltooid, maar missie versnellingsbak nog niet helaas, om 13.30uur zou het echt echt klaar zijn…

Na een kleine test rond 14.00uur, bleek dat onze Patrol na alle reparaties, helemáál niet meer in beweging kwam! Christoph, mechanic van beroep, en Ian, ook veel verstand van auto’s, zijn toen ook naar de garage gekomen om te kijken of zij konden ontdekken wat nu precies het probleem is.

We hebben alle garagejongens en de eigenaar aan de kant geduwd. Tom, Ian en Christoph zijn samen onder de auto gedoken en hebben daarna met z’n 3en het Patrolhandboek erbij gepakt en gekeken hoe dit opgelost kon worden. Toen de versnellingsbak er weer op ons verzoek onderuit was gehaald door de garagejongens, zagen we dat o.a. de drukgroep niet in orde was. De eigenaar heeft gisteren steeds verzekerd dat alles in orde was, maar nu zei hij “het is gevaarlijk om met zoiets door te rijden”. Nouja! We waren witheet, en vroegen hem waarom hij dat dan niet eerder heeft verteld. Daar was hij heel duidelijk in; wij wilden de auto zo snel mogelijk klaar hebben… “Maar u wist gisteren al dat dit aan de hand was, en dat dit gevaarlijk is, u weet dat we naar Zuid-Afrika gaan met deze auto en u had ons zo met een kapotte versnellingsbak weg laten gaan?!” Zijn antwoord was… “C’est vrais”. We hebben ons netjes ingehouden en de man niet een klap voor zijn kop gegeven, wat we GRAAG hadden willen doen.

Enfin, afgesproken met Christoph en Ian, dat zij de ochtend erop, samen met Tom om 06.00uur naar de garage gaan, om zélf, met een paar door hún uitgekozen garagejongens, de versnellingsbak te repareren en te testen. De garage-eigenaar zou een nieuwe drukgroep voor de versnellingsbak regelen, dan zou de auto eind van de ochtend klaar moeten zijn.

Zo fijn dat Christoph en Ian erbij waren deze middag, ze waren een enorme steun voor ons. Wij konden door alle stress niet meer goed nadenken. En na een hele week lange dagen garage hangen, zeg je niet meer tegen elkaar “schat het komt goed”, daar geloofden we op dat moment toch allebei niet in.

Geen opmerkingen: