Burkina Faso en Togo

Eind maart zijn we naar de hoofdstad van Burkina Faso gereden, met volgens de Lonely Planet “the coolest name for a capital city in the world”….Ouagadougou!

Ook in Burkina Faso erg vriendelijke mensen, en wat opvalt aan het straatbeeld zijn de vele fietsers en brommertjes, het krioelt ervan. En niets is te gek, hele gezinnen zitten samen op 1 brommer, je ziet mensen met geiten of schapen achterop gebonden, of met een bosje kippen aan hun pootjes aan het stuur, zelfs mensen met een tafel al balancerend op hun hoofd.

In deze stad hebben we heerlijk een week bij Wim gelogeerd, een broer van vrienden van Toms ouders, die al bijna een jaar in Ouagadougou woont ivm zijn werk.

We zijn een avondje met Wim mee geweest naar een Hollandse club waar alle Nederlanders in Ouagadougou op zaterdagavond naartoe gaan met man/vrouw en kinderen, erg grappig zo ver van huis en dan zoveel Nederlanders bij elkaar. We hebben hier gezellig met medewerkers van de Nederlandse Ambassade gekletst, en we hebben er zelfs bitterballen gegeten!

In Ouagadougou dinsdag 3 april de visa voor Nigeria aangevraagd, erg apart, lang wachten, veel gegevens invullen ( je haar- en oogkleur, andere kenmerken en of je wel eens in de gevangenis hebt gezeten…) en zelfs nog een persoonlijk interview met de visa-man gehad, het leek wel een kruisverhoor. Maar goed, de beste man vertelde ons dat we de visa 2 dagen later konden ophalen, dus we waren allang blij.

Echter bleek donderdagochtend nadat we betaald hadden (stom, we hadden te laat gekeken), dat de data niet juist waren. We kregen een week de tijd om Nigeria te doorkruizen, met ingang van 4 april…beetje onhaalbaar, en we hadden speciaal om een latere ingangsdatum gevraagd om samen met anderen Nigeria te doorkruizen. Dus wij op hoge poten terug en gevraagd om het te wijzigen. Hier werd erg moeilijk over gedaan, want volgens het loopmannetje van de visaman was dit toch echt door ons aangevraagd en moesten we maar gewoon snel vertrekken, dan konden we het nog wel halen…tuurlijk! Na veel gedoe en gezeur mochten we alsnog die middag terugkomen om met de visaman te praten. Maar toen we op het afgesproken tijdstip aankwamen, bleek die er toch weer níet te zijn…. Vrijdagochtend om 09.00 uur mochten we weer terugkomen om met de hem te praten, dan zou hij er écht zijn…

Vrijdagochtend extra vroeg vertrokken om voor 09.00 uur bij de ambassade te zijn, en uitgerekend onderweg er naartoe werden we aangehouden door de politie…we zouden door rood zijn gereden, ook al was het oranje volgens ons. De agent was het er niet mee eens en nam Toms rijbewijs in. We kregen een klein bonnetje mee, met het verzoek naar het politiekantoor te gaan om de boete te betalen en het rijbewijs daar weer op te halen. Gelukkig mocht dit ook ná het ambassade bezoek. We waren er al met al nog wel op tijd en troffen meteen de visaman, na enige discussie en uitleg heeft hij onze 1e visa gecanceld en nieuwe uitgeschreven, zodat we nu voldoende tijd hebben om nog door Togo en Benin te reizen, en met de andere overlanders samen te reizen door Nigeria. Dat was gelukkig geregeld, toen nog de politie… Bij aankomst op het politiekantoor werden we verzocht 12000 CFA te betalen toen we ons bonnetje inleverden ivm door rood licht rijden. Toen wij vertelden het hier niet mee eens te zijn, omdat het oranje was. Na wat discussie zijn we bij de Chef terecht gekomen. Blijkbaar had de chef niet zo’n zin in lange discussies en regelde dat we ons rijbewijs zonder te betalen terugkregen…

Al met al een aardig regelweekje, we hebben naast het regelen van de visa een autoverzekering geregeld voor de komende paar maanden, advies en informatie ingewonnen bij de Nederlandse Ambassade over o.a. Nigeria en de landen erna, en een nieuwe waterfilter gekocht, we hadden al een handpompje bij ons, maar we hebben ons toch wat vergist in de hoeveelheid drinkwater die we verbruiken in deze hitte, soms boven de 45 graden.

Verder hebben we bij Wim thuis op ons gemak onze spullen en de auto weer op orde kunnen brengen, de was gedaan, fietsje gepoetst, heerlijk gegeten en we hebben in een slaapkamer met airco geslapen, wat wel erg lekker is na een paar weken zweten in ons daktentje. Dat was écht even bijkomen, nogmaals bedankt daarvoor Wim!!!

Na ons verblijf bij Wim zijn we nog een paar nachten naar een camping gegaan, net buiten de stad. Hier hebben we weer gezellig samen met Keith en Julie gestaan, die al we eerder in Bamako ontmoet hadden. Maandag 9 april zijn wij naar Togo gegaan.

De grensovergang naar Togo ging vrij snel. We hebben de visa aan de grens geregeld, een week/transitvisa, welke we in Lome gratis kunnen verlengen. Wat ons opviel was dat de wegblokkades/politiecontroles in Togo er anders uitzien. Tot nu toe zagen we steeds olietonnen met een slagboom ertussen, maar nu zijn het olietonnen met een strakgetrokken touw ertussen. Als oom agent een babbeltje met je heeft gemaakt en je heeft goedgekeurd, laten ze het touw voor je zakken en mag je doorrijden. We hebben er in dit land aardig wat gehad, maar bij de meesten konden we zo doorrijden.

De 1e nacht in Togo hebben we overnacht op de parkeerplaats van een hotel in Dapaong, de 2e nacht in Atakpamé. Er zijn hier bijna geen campings, vandaar deze oplossing om niet in het wild te kamperen. Wel grappig, we hebben steeds veel bekijks en ook aanspraak bij het in- en uitklappen van onze daktent. Hotelmedewerkers en gasten gaan gewoon aan de zijkant naar je staan kijken, alsof het een voorstelling is. Aapjes kijken…

We kwamen er al snel achter dat in dit land regelmatig geen elektriciteit blijkt te zijn, waardoor je ’s avonds overal generatoren hoort brommen en we zelfs in een restaurant bij zaklamplicht hebben gegeten.

Waar we erg om gelachen hebben is dat als we in Togo een colaaTJE bestellen, we een fles van 60cl krijgen! En wat ook leuk is, is eten kopen vanuit je auto, langs de kant van de weg. We hadden ergens vrouwen met manden brood zien lopen, dus draaiden we ons autoraampje open en riepen “du pain a vendre?” en binnen een paar tellen stond een groep broodverkoopsters naast de auto. Omdat ze allemaal graag wilden verkopen, duwden ze hun brood door het raam, en uiteindelijk zaten we toen met 10 broden op schoot! Een beetje te veel van het goede, dus vrolijk 9 broden terug naar buiten geduwd en 1 vrouw gelukkig gemaakt en betaald.

Vanuit Atakpamé hebben we een hele mooie route gereden via Badou richting Kpalimé, een track door de bossen en bergen. Onderweg zagen we schattige kleine dorpjes met rode kleihuisjes met strodaken, en werd er vrolijk door de dorpsbewoners naar ons gezwaaid. Tijdens deze track, in the middle of nowhere, kwam er ineens rook achter het dashboard vandaan, dat was wel even schrikken! O.a. een zekering was gesmolten en de radio deed het niet meer, en we konden niet zien wat nu de oorzaak was. Toen Tom de gesmolten zekering eruit gehaald had en de auto weer rookvrij was, hebben we besloten maar niet naar Kpalimé te gaan zoals we hadden gepland, maar gelijk door te rijden naar Lomé, omdat er in een hoofdstad toch altijd meer mogelijkheden zijn voor garages. Dat betekende wel dat we een stuk in het donker moesten rijden. Dit was niet fijn, zigzaggen tussen fietsen, brommers en auto’s, veelal rijdend zonder licht, en dan ook nog eens onverlichte straten…Maar we hebben het prima gered, en hebben een camping aan de kust gevonden. In de Lonely Planet gids leek deze camping zo geweldig, maar het was vreselijk. Dit was onze eerste ontmoeting met een echte bucket-shower (water uit een put halen en vervolgens de emmer over je kop gooien), dat was eigenlijk nog wel grappig, maar wat erg vervelend was, was dat er gigantisch agressieve waakhonden op het terrein waren, en het was er super smerig. We hebben al veel meegemaakt maar hier werden we erg chagrijnig van, juist nu konden we wel een fijne plek gebruiken om de elektraproblemen na te kijken.

Enfin, de volgende ochtend vroeg verder op zoek gegaan naar een andere camping, die was er niet, maar bij een hotel aan het strand mochten we gratis op de parkeerplaats staan. Tom heeft hier de schade aan de auto bekeken, en helaas bleek dat er erg veel elektriciteitsdraden waren gesmolten. De eigenaar van het hotel wist gelukkig een goede garage, waar we met een paar dagen terecht konden. Het waren 2 lange garagedagen, want toen de elektricien het dashboard had losgeschroefd bleek er flink werk aan de winkel; door een kortsluiting was de isolatie en een flink aantal draden van de draadboom gesmolten. De draden werden allemaal nagekeken en uitgeplozen, vervolgens werden er een aantal vervangen, en werd er nieuwe isolatie aangebracht. Met 8 mannetjes werd er aan gewerkt, de elektricien, zijn hulp, en 6 mannen keken toe, maar we mogen niet klagen, het werd netjes gerepareerd en arbeidsloon kost hier niet veel.

In Lomé zelf was er helaas weinig bijzonders te zien, het is een vieze stad en erg druk. Onderweg tijdens het rijden door de stad hebben we meerdere keren goedkeurende blikken en duimen in de lucht gekregen ivm de Saving Grace Foundation-sticker op onze auto, leuk! In Togo wordt zowiezo al veel reclame gemaakt langs de kanten van de wegen voor HIV-protection viel ons op.

Nadat de auto gerepareerd was, zijn we 18 april naar Benin gegaan, daar zullen we nog een weekje doorbrengen en vervolgens doorrijden naar Nigeria.

De Google Earth Waypoints van Burkina Faso vind je hier en die van Togo hier.