Benin en Nigeria

De grensovergang naar Benin verliep prima, wel erg traag, de mannen bij Customs hadden er niet zoveel zin in blijkbaar die dag. Onze visa hebben we hier ook weer aan de grens gekocht, alleen zijn deze helaas maar 48uur geldig, verlengen kan in Cotonou.

We hadden leuke verhalen gelezen over Grand Popo, een plaats aan de kust van Benin. We hebben in deze plaats een Auberge gevonden met een camping tussen de dennenbomen met uitzicht op het strand en de zee, gaaf! We kwamen daar Christoph en Judith (Duitsland) nog tegen, die we in Togo ook al eens ontmoet hadden. Zij zijn met hun Landrover ook onderweg naar Zuid-Afrika.


In Lomé hebben we de afgelopen week op de parkeerplaats van een vrij luxe hotel gestaan. Het voelde niet goed om daar midden tussen de auto’s van zakenlui/gasten onze was te doen en de auto op te ruimen. Dus hebben we dit uitgebreid op deze camping in Grand Popo gedaan, op ons in Burkina Faso gekochte Berberkleedje van plastic. Hierom hebben we in Marokko vreselijk gelachen, we vonden het zo truttig. Op alle campings legden de campinggasten berberkleden naast hun camper buiten op de grond, tegen stof en zand, maar nu wij er ook 1 hebben zijn we er toch erg blij mee, truttig, maar erg handig!


We hadden vanaf het eerste moment al een hoop “vriendjes”; jongens die zich als gids voordeden en ieder uur even kwamen checken of we al mee wilden gaan, vooral doof voor het woord ‘nee’ en ook hordes schoolkinderen die het principe privacy niet kennen. Als we aan het lezen waren kwamen ze gewoon bij ons op het kleed zitten met grote ogen kijkend naar al dat moois en interessants in onze auto…. of ze lazen al leunend op je stoel over je schouder mee.

Toen we op vrijdag in Cotonou kwamen bij de Direction Emigration Immigration, kregen we daar de aanvraagformulieren mee en vertelden ze ons dat we de formulieren ’s middags pas konden inleveren, en dat ze maandagavond klaar zouden zijn. Dat was voor ons totaal niet haalbaar, want we wilden dinsdagochtend vroeg de grens naar Nigeria overgaan, in het noorden van Benin (2 dagen rijden) aangezien de noordelijke route door Nigeria veiliger schijnt te zijn dan de zuidelijke route. We waren het er snel over eens dat we het erop zouden gokken om met verlopen visa verder te gaan. Dat liever dan de zuidelijke route te nemen. We hadden zowiezo alweer problemen met de auto, wéér elektradraden doorgesmolten, dus we hadden bedacht dat als we ernaar gevraagd zouden worden, we zouden vertellen dat we ivm autoproblemen niet voor het weekend naar Cotonou konden komen om de visa te verlengen….

In Cotonou heerlijk even boodschappen gedaan in een westerse supermarkt. Lekkere dingen ingeslagen, o.a. toetjes, kipfilet, en een stukje hele dure Edammer kaas, want we hadden bedacht die avond nassi te maken met ons laatste zakje nassimix en we hadden zo’n zin in een broodje echte kaas….ja af en toe moet je jezelf een beetje verwennen hoor! Ook nog onze slag geslagen bij een van de vele fruitkraampjes op straat; ze hebben hier van alles en het ziet er ook altijd zo gezellig uit. Zodra we aan kwamen rijden sprongen de verkoopsters al voor de auto om ons te stoppen voor hún kraampje, en toen we uitstapten werd Tom door 1 van de dames aan zijn arm meegetrokken naar een kraampje, en ik door een andere vrouw naar een andere kraam. En dus was het over en weer schreeuwen naar elkaar wie wat en waar ging kopen, naar elkaar toelopen kon niet, want de dames hielden ons gewoon vast, “koop bij mij!” was het steeds. We hebben wel gelachen hoor, ze waren erg aardig, maar wilden gewoon érg graag verkopen!

Na Cotonou zijn we weer teruggereden naar Grand Popo, nog een paar dagen genoten van het strand en de zee, en daarna naar boven gegaan, richting Dassa. Onderweg wéér elektradraden in de auto gesmolten, balen, want we hadden het idee om nog wat leuke dingen te gaan bekijken, o.a. een dorpje wat op palen boven het water is gebouwd. Toch maar weer de plannen gewijzigd en snel doorgereden naar Dassa om daar op onze verblijfsplaats te gaan sleutelen voordat het donker wordt.

Bij een hotel in Dassa op de parkeerplaats gekampeerd. We mochten er gebruik maken van douche en toilet, nou daar hebben we van genoten! Geen water, dus er stonden emmers water klaar met een bakje erin; het bucketshower principe, en er renden van die gezellige joekels van kakkerlakken rond. Ach, deze Afrikaanse badkamers vragen om wat creativiteit, vóór ieder toiletbezoek even flink klapperen op de grond met je slippers, dan kun je net even je gang gaan zonder beestjes rond je voeten. We merken nu toch wel, dat hoe verder we Afrika ingaan, we smerigere plekken tegenkomen.

Nadat Tom de bedrading in de auto zodanig gerepareerd had dat we weer verder konden rijden, zijn we richting Nikki gereden, om zo dicht mogelijk in de buurt van de grens te gaan overnachten. We hadden namelijk toch een beetje last van stress, want we hadden Nigeriavisa voor maar 1 week, vanaf 24 april. En in Calabar, helemaal aan de andere kant van Nigeria gelegen, moesten we de visa voor Kameroen nog aanvragen, vóór het weekend.

Die dag kwamen we aan het einde van de middag in Nikki aan, en hebben we bij het Douanekantoortje alvast de uitstempels voor de Carnet de Passage gehaald. Daarna naar de Gendarmerie doorgereden bij Chikanda, de grenspost naar Nigeria. Aldaar hebben we gevraagd of ze ook alvast onze paspoorten wilden uitstempelen en of we daar ergens in de buurt, evt naast het kantoortje mochten overnachten. Er werd in eerste instantie erg moeilijk gedaan over onze verlopen visa, maar na ons verhaal over de elektraproblemen en dat het nu al zo laat was om nog verder te rijden, en we vanaf morgen maar 1 week Nigeriavisa hebben, mochten we gratis binnen de poorten van het Gendarmerieterrein kamperen en werden onze paspoorten alsnog zonder extra kosten uitgestempeld.

24 april vroeg de grens overgegaan; aan de andere kant van het hek waren meteen het Nigeriaanse Gendarmerie- en Customskantoor al te vinden. We waren best zenuwachtig voor dit land ivm alle negatieve verhalen, onrust in het land rondom de verkiezingen (14 en 21 april). Maar toen we aankwamen, werden we door iedereen begroet met “goodmorning my brother/sister, you’re welcome” het waren stuk voor stuk vriendelijke mensen! Toen we, net over de grens in een dorpje een agent vroegen of hij wist waar we geld konden wisselen, regelde hij een houten bankje voor ons naast de auto waarop we mochten wachten, en kwam er een paar minuten later een jongen naar ons toe die geld kwam wisselen.

De route die we hadden gekozen bleek een zeer slechte piste met vele kuilen en gigantische plassen, het leken wel rivierdoorwadingen, wat een water. Wel een hele mooie route overigens, en in de kleine dorpjes waar we doorheen reden, hoorden we steeds vanuit de verste verte de kinderen “Matule!!!!!” naar ons schreeuwen, we moesten er erg om lachen, want ze zwaaiden er lief bij en gingen helemaal uit hun dak als ze ons zagen. Later toen we er iemand om vroegen, bleek dat Matule hetzelfde is als: White man of blanke!

Roadblocks, die hebben ze veel in Nigeria we hebben er in totaal zo’n 65 gehad, we zijn ze voor de grap namelijk gaan turven onderweg. Een roadblock in Nigeria kun je omschrijven als een gespannen touwtje over de weg, een slagboom, een paar mannen in uniform met geweren die midden op de weg gaan staan, of een lat met spijkers. Steeds werd er gevraag door de mannen waar we naartoe wilden, waar we vandaan komen, en wat we komen doen, en natuurlijk ook of we iets voor een arme agent over hebben…nou nee! Steeds als we aan kwamen rijden bij een roadblock gaf Tom de mannen een stevige hand, en zeiden we allebei met een big smile “goodmorning sirs, how are you?”, dan zeiden de mannen veelal “hey white man, goodmorning!” Alle keren werd er een praatje met ons gemaakt, en werd ons daarna een goede en veilige reis gewenst, zonder moeilijk te doen als we zeiden dat we geen kado’s hadden.

Deze 1e dag Nigeria zijn we naar Mokwa gereden, en hebben we bij een guesthouse overnacht op de parkeerplaats. Ze stonden ons wel raar aan te kijken, toen we zeiden dat we geen kamer wilden hebben, maar alleen een parkeerplaats, het principe kamperen kennen ze hier niet blijkbaar… Bij dit guesthouse hadden we nog een nieuwe variant qua badkamer; wel water, geen licht, en weer een paar huisdieren (de familie kakkerlak), maar na een paar dagen niet douchen, hebben we er toch maar voor gekozen het erop te wagen, dus dat was douchen bij zaklamplicht.

De dag erop van Mokwa via Abuja naar Makurdi gereden. Het verhaal over dat de automobilisten hier als gekken rijden klopt, ze denken hier dat Nigeria een racebaan is! Eind van de dag in Makurdi op weer op zoek gegaan naar een hotel waar we op de parkeerplaats wilden kamperen. 1 hotel wilde dit niet, een 2e hotel moest het vragen aan de manager. Alleen toen we stonden te wachten op het antwoord van de receptiedame, vertelde een man die daar rondliep aan ons dat als het niet zou lukken, hij nog wel een ander hotel wist, iets met Plaza… Daarop volgde een gigantische ruzie, de receptiedame beschuldigde de man ervan dat hij haar gasten probeerde af te pakken, en schold hem uit, waarop de man haar naar haar keel vloog. Hij trok zich uiteindelijk terug omdat hij zag dat wij ervan schrokken. We konden na een telefoontje alsnog blijven kamperen, maar we vonden het maar een rare bedoening en zijn verder gegaan, op zoek naar een ander hotel ….iets met Plaza. We hebben het gevonden, het bleek een aardig groot en luxe hotel, en we mochten en voor een leuk bedragje op de parkeerplaats staan.

Van Makurdi naar Calabar, een laatste lange autorit. Vroeg in de middag kwamen we in Calabar aan. Snel bij het Consulaat van Kameroen de visa aangevraagd. We mochten er zelfs op wachten, we kregen ze dezelfde middag nog mee. Blij en opgelucht; Nigeria bijna door én de visa binnen voor Kameroen, dit hebben we dan ook gevierd in het Serengetihotel, een luxe hotel in de stad. We mochten er op de parkeerplaats kamperen, maar toen de receptiejongen ons de kamers showde tijdens een kleine rondleiding, en we hoorden dat er gratis draadloos internet en filmkanaal was, en dat er airco was…hebben we ons toch maar getrakteerd op een nachtje in zo’n heerlijke hotelkamer.

De laatste dag Nigeria hebben we ’s ochtends eerst het apenopvangcentrum, de Drill Ranch in Calabar bezocht. Hier hebben we uitgebreid uitleg en een rondleiding gekregen, erg leuk. We komen natuurlijk al meer in de buurt van tropische regenwouden, waar o.a. veel apen leven! Binnenkort gaan we ze waarschijnlijk nog in het echt zien ipv achter de tralies…

Na het apenbezoek hebben we 7 tankstations bezocht om diesel te vinden, en bij de 7e hadden we eindelijk beet. Diesel blijkt slecht verkrijgbaar en duurder dan benzine hier. Tank volgegooid en op weg gegaan naar Ekang, naar de grens van Kameroen. Grappig, want wat bleek nou, er bestaat ook een plaatsje Ikang, waar iedereen ons steeds naartoe had gewezen, tja, het lijkt een beetje op elkaar. Hierdoor liep het allemaal behoorlijk vertraging op, en hoopten we maar dat we op tijd in de geplande plaats zouden komen voor het donker, niet in de bush hoefden te overnachten.

De weg naar Ekang was een heel slechte en modderige weg door een weer prachtig bosgebied. Een flinke regenbui gehad en onderweg de fiets verloren doordat de auto grote klappen maakte ivm de kuilen in de weg. Een jongen op een motorfiets kwam ons inhalen op een gegeven moment, om te zeggen dat we de fiets hadden verloren, een paar kilometer terug. Maf, we hadden het niet eens gemerkt. Aangezien we de fiets toch al niet gebruikten, ondanks onze goede voornemens, en het ding steeds in de weg zat, hebben we de jongen verteld dat hij hem mag hebben, hij vond het geweldig. Achteraf toen we verder bedachten we ons, dat de fietsendrager en het slot nog om de fiets zitten, en wij de sleutel hebben, dus voordat hij door de bossen kan fietsen heeft hij nog wel ietswat werk te doen!

Eind van de middag hebben we de grenspost in Ekang bereikt, de stempels bij de Nigeriaanse Customs en Police geregeld en daarna de brug overgereden naar de grenspost van Otu, Kameroen. De man van het Customskantoor bood ons uit zichzelf aan om bij het kantoortje te kamperen, aangezien het eerstvolgende dorp nog een aardig stuk rijden was, en het al donker begon te worden. Voor drankjes stuurde hij nog even een boodschappenjongen voor ons op pad, en zo werden we op een heel vriendelijke en gastvrije manier in Kameroen ontvangen.

De Google Earth Waypoints van Benin vind je hier en die van Nigeria hier.