Kameroen

Na een nacht kamperen bij de grenspost in Otu, zijn we 28 april naar Mamfé gereden. Onderweg zijn we over een, vonden wij, toch wel stoere brug gereden. We stopten op de brug om even van het uitzicht te genieten en een foto te maken, maar Tom kwam iets te dicht bij de rand en verloor 1 van z’n slippers. De Stroming was zo sterk, dat de slipper heel snel wegdreef. Een man die aan de oever van de rivier stond, probeerde erachteraan te rennen met de stroming mee, maar helaas hij was te laat…dag slipper! Op de brug meteen al nieuwsgierige aagjes; een stel hangjongens wilden ook op de foto. En het feit dat je na het maken, de foto direct kan bekijken, was nieuw voor hen, ze vonden het geweldig. Lang leve de digitale camera!



In Mamfé aan gekomen, hebben we de markt opgezocht om voor Tom een stel nieuwe slippers te scoren. Aan de rand van de straat waren tientallen kraampjes en kleden met daarop oude en nieuwe schoenen en slippers. Aangezien Tom op blote voeten door de straat liep, zagen alle schoen/slipperverkopers natuurlijk hun kans. Van alle kanten werd op z’n Afrikaans onze aandacht getrokken; “Tssss Tssss!!!” en werden de prachtigste exemplaren ons aangewezen en voorgehouden…met als resultaat…een stel beeldschone groenblauwe plastic slippers voor, jawel, 50 cent.

Bij het hotel in Mamfé, waar we op de parkeerplaats mochten kamperen, waren een stel vrouwen buiten op het terras eten aan het koken. Het rook er zo lekker, en we hadden trek, dus vroeg Tom of we bij hen wat eten konden bestellen. Maar in plaats van eten kopen, werden we uitgenodigd door de vrouwen om met hen mee te komen eten. We werden door 1 van hen naar de andere kant van de straat begeleid, naar een ander gebouw wat bij het hotel hoort. Er werd daar een In Memoriam gehouden, ter nagedachtenis van 2 familieleden, die een paar jaar geleden zijn overleden. Toen we dat hoorden voelden ons zo ongemakkelijk, als buitenstaander in een familiebijeenkomst, en we probeerden ze uit te leggen dat we absoluut niet wilden storen bij zo’n speciaal iets. Maar iedereen stond erop dat we meegingen, en zo werden we naar een zaal gebracht, vol met mooi versierde tafels en stoelen. Aan de tafel waar wij mochten plaatsnemen, zat Henry Bisong, de zoon van de overleden man en vrouw. We hebben gezellig met Henry en zijn dochter zitten praten over onze reis en Kameroen, en ze legden ons ook uit wat deze traditie precies inhoudt. Wat ons opviel, was dat iedereen hier heel vrolijk was, geen droevige stemming wat we hadden verwacht. De directe familieleden van de overleden personen, droegen allemaal een speciaal gemaakt pak, van een stof welke bedrukt was met de foto’s van de overleden personen, sommige mensen droegen een In Memoriam-t-shirt. Aan tafel werden we verwend met nootjes en wijn, en na een korte speech van 1 van de familieleden, ging het lopend buffet van start. Allemaal onbekende gerechten voor ons, leuk om te proberen! Tijdens het eten vertelde Henry dat hij in Yaoundé als dokter in een kliniek werkt, waar mensen met HIV worden genezen. Dat vonden we toch wel erg apart, en betwijfelden of we dat moesten geloven. Hij bood ons daarom aan om hem op te zoeken als we in Yaoundé zijn, om ons in zijn kliniek de resultaten van het medicijn te showen, dus kregen we zijn telefoonnummer mee. Wat een vreemde, maar heel speciale middag, met hele speciale en supervriendelijke mensen!


Na Mamfé zijn we naar Limbé gereden, al hobbelend en zigzaggend vanwege de vele potholes in de weg, maar wel weer een mooie route dwars door het bos. In de kleine dorpjes werd er door de kindjes heftig naar ons gezwaaid en “hey whiteman!” geroepen. Af en toe veranderde het zwaaihandje ook wat van koers… eerst zwaaien en daarna handje ophouden en “donne moi argent!” roepen.


In Limbé vonden we een hotel direct aan zee, met uitzicht op Malabo (eiland van Equatoriaal Guinea). Hier hebben we een paar dagen gekampeerd, en o.a. geprobeerd het elektraprobleem op te lossen, want we hadden wéér rookwolkjes in de auto. Dus is Tom tussen de regenbuien door onder de auto gekropen. Hij heeft de hele draadboom losgehaald, nagekeken, en een paar draden vervangen, maar helaas werkten daarna nog steeds niet alle lichten, dus toch maar een garage opzoeken in Yaoundé.



Op weg naar Yaoundé kwamen we Paul tegen, een motorrijder uit Engeland, die we al eerder ontmoet hadden in Calabar (Nigeria). Paul is met zijn Yamaha XT 600 ook op weg naar Zuid-Afrika en is toevallig 1 dag vóór ons vertrokken, 11 februari.

Afgesproken met Paul om die avond te kamperen bij de mission. Het was moeilijk te vinden, Yaoundé is toch een flinke stad. En als je de weg vraagt, is het ook hier weer hetzelfde liedje. De mensen luisteren niet naar wat je vraagt, maar kijken met grote ogen naar al dat moois achter je in de auto. En ook al weten ze de weg wel of niet, het antwoord is altijd: “tout droit”. Wat ook erg leuk is; áls ze dan wél een keer goed naar je geluisterd hebben, en ze proberen je uit te leggen welke afslag je moet nemen…wijzen ze naar rechts terwijl ze “a gauche”zeggen, en wijzen ze links, terwijl ze “a droite” zeggen. Ons franse woordenboek zegt toch écht wat anders! Maar na wat meerdere keren vragen, lukt het dan meestal wel om de weg te vinden hoor, je moet alleen een beetje geduld hebben.

Onze eerste mission tijdens de reis, Foyer de l’Eglise Presbytarian; een groot huis met kamers, en een groot grasveld erbij waarop we mochten kamperen. In het huis woont een familie. En iedere keer als zij de deur uit gingen, deden ze de deur op slot, en konden we geen water of de badkamer gebruiken. Dat was wat minder, maar verder was het een prima plekje zo midden in de stad om een paar dagen te verblijven. We vonden hier mooi wat rommelen in en aan de auto en Tom en Paul hebben samen nog aan Paul’s motor gesleuteld.



In Yaoundé hebben we de visa voor Gabon en Congo geregeld. Het was bij de Gabonese Ambassade dat ons voor het eerst de toegang werd geweigerd ivm kleding. Tom droeg een korte broek en Laura een 3kwart, tot nu toe was dit nog nooit een probleem geweest, maar Tom mocht hier absoluut niet naar binnen. Dus moest hij op het stoepje buiten wachten, en heeft Laura de formulieren ingevuld en buiten op het stoepje Tom z’n handtekening laten zetten. Ach, zo kan het ook. Voor de Congolese Ambassade was een korte broek dan weer geen probleem.

Onderweg naar de Nissangarage, werden we door een politieagent aangehouden. Hij wilde ons een boete geven omdat we geen knipperlichten gebruikten. Nee, wij gebruikten op dat moment nog net de afrikaanse style van richting aangeven; arm uit het raam, vanwege de elektraproblemen. De agent nam Toms rijbewijs in en stond er mee te wapperen zo van “betalen of geen rijbewijs”. - We zijn sinds de laatste weken Toms internationale rijbewijs gaan gebruiken, ook al is deze alleen geldig sámen met het Nederlandse rijbewijs..alleen weten de agenten dat hier blijkbaar niet. Mochten ze het internationaal rijbewijs dan toch innemen, dan is er nog steeds geen man overboord. - Maar…na een kwartier stug volhouden om niet te gaan betalen, en de uitleg over de elektraproblemen en het garagebezoek, gaf de agent het rijbewijs toch gelukkig terug.

Bij de Nissangarage werd eindelijk de oorzaak van het elektraprobleem gevonden; de schakelaar van de achteruitrijdlampen was kapot en veroorzaakte kortsluiting. Weer een lange garage-hang-dag, maar wel een nuttige.

Nu we Paul ontmoet hebben, en hij eigenlijk nooit kookt, zijn we eens met hem samen op straat bij een cafetaria-hutje gaan eten. Dat beviel eigenlijk erg goed, én het is gewoon erg leuk om af en toe eens tussen de lokale bevolking in zo’n halfgaar barretje te hangen. Ze maken er goedkope en lekkere broodjes, met bv ei, avocado, ui, tomaat en mayonaise, wat ze er met een kwastje heerlijk dik overheen plamuren. Ook kun je op straat heel goed sandwiches met vlees eten, wat ze ter plaatse voor je klaarmaken op een bbq. Erg grappig om te zien was, dat ze ergens een poging tot engels hadden geprobeerd, op een broodkarretje stond geschreven “sadwishes”! We waren in het begin van de reis bang om ziek te worden van straat-eten, maar tot nu toe hebben we nergens last van gehad.


Verder naast alle regeldingen nog even ge-internet in de stad. Dit proberen we iedere week of iedere 2 weken zo’n beetje te doen, om de mail te checken en om de website bij te werken, maar in de laatste paar landen is de verbinding zó slecht en traag. Hierdoor is het soms onmogelijk om bijvoorbeeld foto’s op de site te zetten. We moeten trouwens nog even kwijt dat we steeds enorm genieten van alle reacties die jullie op onze website zetten en per e-mail naar ons sturen, écht leuk!

7 mei zijn we weer verder gereden richting Gabon, maar eerst hebben we ’s morgens dokter Henry Bisong nog even opgezocht in zijn kliniek, Cliniquede lEspoir. Hij stelde ons daar voor aan de directeur /professor, die het medicijn tegen HIV zou hebben uitgevonden. De professor heeft ons geprobeerd uit te leggen hoe het medicijn werkt. Maar wij hebben helemaal geen medische achtergrond, en weten echt niet wat we ervan moeten denken. Een medicijn om mensen met aids te genezen, van positief naar negatief, dmv 1 injectie, evt meerdere injecties in een vergevorderd stadium, ze zouden zo al een paar duizend mensen genezen hebben in deze kliniek. Vanuit verschillende werelddelen komen mensen overvliegen volgens de professor, om hier geholpen te worden. Wij denken dan weer: wáárom breng je het medicijn dan niet op de markt, er sterven zoveel mensen aan deze ziekte, én als je wil kun je er als uitvinder vast veel geld mee verdienen…maar volgens de professor loopt de kliniek tegen een enorme muur aan, qua overheidsinstanties, ziekenhuizen en dokters die er niet in (willen) geloven. Nadat de professor zijn deel had uitgelegd, heeft Henry ons de resultaten van het medicijn laten zien, dmv dossiers met waarden van patiënten die van positief naar negatief gegaan waren. Ookal weten we niet wat we ervan moeten denken, het was toch een hele bijzondere ervaring om deze kliniek en deze bijzondere mensen in Yaoundé te ontmoeten.

Hier vind je de Google Earth Waypoints van Kameroen.