Einde Marokko, Mauritanië en begin Senegal

Na een aantal weken flink rijden en wat dagen relaxen bij deze een verslag van meerdere landen samen.

Laten wij maar beginnen in Marokko, camping Fort Bou Jerif. We hadden daar genoten van een maaltijd in het restaurant, van het Marokkaanse Visje heeft Tom de plaatselijke buikloop gekregen. Na een aantal pillen hebben we toch besloten om snel richting de kust te gaan, Sidi Ifni, om daar verder op orde te komen. Tijdens ons verblijf daar, werden wij door een campinggast erop geattendeerd dat de Patrol redelijk op zijn kont begon te hangen. Daarom besloten we om de bladveren te laten opkloppen in de plaatselijke garage. En bekwaam zoals de mensen daar zijn is de auto 8cm gegroeid, wat een verschil. De klus was niet zo groot, zeiden ze, dus ze hadden maximaal 4 uur nodig…maar 8 uur later waren ze uiteindelijk klaar… Na deze enerverende dag bij de garage, hebben we op het strand van de camping met wat campinggasten genoten van de maanverduistering, kampvuur erbij, bier/wijn/champagne; erg gezelllig.


4 maart zijn we aan onze marathonetappe begonnen;de asfalt route door de Western Sahara is zo lang (zo’n 1400km rechte weg) warm en saai, ook steeds meer politie controles richting de grens en steeds minder leuke dingen om te bekijken. Maar wel voor het eerst in het wild gekampeerd! We hadden een plekje gevonden bij een zandafgraving ongeveer een kilometer van de weg en die bleek de volgende ochtend nog operationeel, om half 9 waren de eerste vrachtwagens ter plaatse... snel spullen gepakt, vriendelijk naar de vrachtwagenchauffeurs gezwaaid en weer verder gereden, niets aan de hand!

De grensovergang naar Mauritanië is een makkelijke, maar wij hadden de pech dat er een grote groep vlak voor ons was, dus na 3 uur hangen en zo nu en dan een uniform die om een cadeau vraagt, waren we in Mauritanië. In Mauritanië is het niet mogelijk om direct geld bij de bank te halen, dus het hele land draait op het wisselen van geld. Voor ons nog nieuw dus uiteraard waren we de eerste keer al een beetje opgelicht door de camping-businessman. Maar goed, al doende leert men, dus je komt al snel op straat terecht om daar te wisselen voor de juiste koers.

Mauritanië zijn we snel doorgereden. We hebben gekozen om geen woestijnroute te pakken, maar de geasfalteerde weg tot ongeveer 100 km voor de hoofdstad Nouakchott. Het laatste stuk over het strand, en ook op het strand gekampeerd. Een geweldige ervaring, zeker gezien we 20 km voor de hoofdstad door het leger terug werden gestuurd, omdat we blijkbaar op een wat verboden terrein terecht waren gekomen. Dit was overigens precies tijdens onze geplande pauze, omdat het tij verkeerd was om überhaupt nog te rijden op het strand. Dus de terugtocht was ploeteren door het mulle zand en opkomend water. Gelukkig waren we met nog een andere auto samen (Duits stel, ontmoet op camping in Nouadhibou), zodat we elkaar in ieder geval konden helpen.

Om alle problematiek bij de grens wat te verminderen hebben we de verzekering voor de CFA landen (voor nu Senegal en Mali) maar in Nouakchott gehaald. Nouakchott is een typische smerige onoverzichtelijke Afrikaanse stad, het vinden van het verzekeringskantoor duurde daarom ook 2 uur. Tijdens onze speurtocht naar een plaats om te overnachten zijn wij Lander en Freya weer tegengekomen, een stel die wij in Chefchaouen hebben ontmoet, wat een toeval. Wij hebben maar besloten om gezamenlijk naar de grens van Senegal te rijden. ’s Avonds bij de auberge lekker gegeten en volgende dag was Tom wederom geveld, ditmaal door een Mauretanische buikloop. Halverwege de rit naar de grens heeft Laura dan ook haar eerste Afrika kilometers gemaakt. Tijdens de rit kwamen we midden in een soort verkiezings-promotie-tour terecht. Dit gaat toch wat anders dan in Nederland, er reden minsten 5 auto’s op 2 rijbanen, juichende dorpsbewoners langs de kanten van de wegen, pickuptrucks met daarop joelende mannen in blauwe jurken en overal nomadententen versierd met flyers van HUN partij. Zigzaggen door de menigten, stukken door de berm rijden, over het midden van de weg, iedereen reed op die manier, erg apart, maar we zijn eruitgekomen. Als toetje nog even 100km zandpiste naar de grensovergang bij Diama(wasbordweg en veel gaten).

De grens was redelijk voorspelbaar, hier betalen, daar betalen en vooral veel gezeur om cadeautjes. De Senegalese grenzen staan vooral bekend voor de boefjes en de dure formaliteiten. Het lijkt alsof Senegal liever geen toeristen heeft, in ieder geval niet vlakbij de grens; erg veel en strenge politiecontroles op gordels, of je 2 gevarendriehoeken bij je hebt en een brandblusser, of je lichten het goed doen en of je verzekering in orde hebt. Vriendelijk lachen en gewoon meewerken dan is er niets aan de hand . Ondanks alles ging het bij de grens redelijk vlot, en konden wij snel richting de Zebrabar rijden. De Zebrabar is een gezellige camping, 20 km na St. Louis, waar veel overlanders komen en waar de faciliteiten prima zijn. We zijn er een weekje gebleven en we hebben er wat laten lassen aan de auto.

Voor de liefhebbers staan de nieuwe Google Earth waypoints, waarmee je onze route kunt volgen, hier:
Marokko 2
Mauritanië
Senegal